Ondertussen sijpelden er geruchten binnen van buren en gemeenschappelijke vrienden. David was niet ver weg – hij woonde samen met een jongere vrouw die hij in de sportschool had ontmoet en schepte op over zijn ‘nieuwe leven’. Aanvankelijk was ik kapot van het nieuws, maar toen voelde ik een stille kracht in me opkomen. Als hij dacht dat ik zou instorten, had hij het mis.
Wat ik niet wist, was dat het karma al rondwaarde en dat het David binnenkort nog harder zou treffen dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen.
Toen de waarheid aan het licht kwam, verspreidde die zich razendsnel door onze kleine gemeenschap in Denver. Davids gloednieuwe relatie was niet de frisse start die hij ervan verwacht had. De jonge vrouw bij wie hij was ingetrokken – ze heette Kelsey – was niet op zoek naar een levenspartner. Ze zocht een portemonnee.
Aanvankelijk pronkte David met haar op sociale media. Foto’s van chique diners, weekendjes weg, selfies in de sportschool. Ondertussen droeg hij nauwelijks bij aan de alimentatie en beweerde hij altijd dat hij het financieel moeilijk had. Maar al snel kwamen de scheuren in zijn gezicht.
Binnen twee maanden verloor hij zijn baan. Zijn bedrijf was kleiner geworden en David – zo druk met het rondparaderen met zijn nieuwe vlam – was een van de eersten die vertrok. Zonder vast inkomen stopten de etentjes en reisjes. Kelsey was niet onder de indruk. Vrienden vertelden me later dat ze na een verhitte ruzie was verhuisd en hem alleen had achtergelaten in een vervallen appartement.
Ik had misschien medelijden met hem gehad als hij niet eerst voor wreedheid had gekozen. In plaats daarvan concentreerde ik me op mijn eigen leven. Ik nam een parttime baantje bij de plaatselijke bibliotheek, iets flexibels waardoor ik er voor de kinderen kon zijn. Langzaamaan kreeg ik meer zelfvertrouwen. Ik droeg kleren waar ik me goed in voelde, niet kleren waarvan ik dacht dat ze hem zouden bevallen. Ik knipte zelfs mijn haar kort – een gewaagde zet die me een lichter en vrijer gevoel gaf.
David daarentegen raakte in een neerwaartse spiraal. Hij kwam te laat op bezoek, soms helemaal niet. Als hij dat wel deed, merkten de kinderen hoe anders hij eruitzag. « Papa ruikt raar, » fluisterde Chloe een keer na een bezoek. De alcohol bleef als een schaduw aan hem kleven.
Toen, op een avond, drie maanden na zijn vertrek, werd er op mijn deur geklopt. Ik deed open en zag David, verfomfaaid, met bloeddoorlopen ogen, zijn trots nergens te bekennen. Hij viel op zijn knieën op de veranda.
