Drie jaar na het begin van ons kinderloze huwelijk haalde mijn schoonmoeder de zwangere maîtresse van mijn man bij ons thuis om voor haar te zorgen, en toen besloot ik het gezin te vernietigen. De eerste barst in mijn huwelijk ontstond toen mijn schoonmoeder, Margaret, door de deur van ons bescheiden gelijkvloerse huis in Ohio liep met een nerveuze jonge vrouw die haar hand vasthield. Ik was net terug van mijn baan als lerares, nog steeds gekleed in een marineblauwe trui en met een stapel onafgemaakte werken, toen Margarets stem als een mes door de lucht sneed.
« Emily, » zei ze op een koude en onverzettelijke toon, terwijl ze haar hand op de schouder van het meisje legde, « dit is Claire. Ze is zwanger – het kind van je man. »
Even dacht ik dat ik het verkeerd had gehoord. Het werd schemerig in de kamer, mijn oren gloeiden, en alles leek ver weg, alsof ik onder water was. Claire leek drieëntwintig, haar buikje klein, maar het puilde wel degelijk uit onder haar bloemenjurk. Mijn man, Daniel, was natuurlijk nergens te bekennen. Het ontbrak hem nooit aan moed om mij rechtstreeks over zijn ontrouw te vertellen.
