Er zat geen goud in, alleen een stapel in leer gebonden notitieboekjes. Op
elke pagina stonden Bernards schetsen – ingewikkelde meubelontwerpen en geheimen van houtsnijwerk zoals Clara nog nooit eerder had gezien.
Naast hen lag een opgevouwen brief met het volgende opschrift:
« Mijn lieve kind, de schat zit niet in deze doos, maar overal om je heen.
Kijk door de ogen van de schepper, niet die van het slachtoffer – en je zult het zien. »
3. Een verborgen fortuin onder het stof
Die nacht inspecteerde Clara de structuur van het huis met een zaklamp.
In een hoek was de verf afgebladerd, waardoor hout zichtbaar werd met roodachtige aderen die als wolken wervelden.
Het benam haar de adem.
Het was bois de rose – Braziliaans palissanderhout – zeldzaam, onbetaalbaar, ooit voorbehouden aan koninklijke paleizen en kathedralen.
Ze controleerde elke balk, paal en vloerplank.
Het hele huis was van hetzelfde materiaal gebouwd.
Het ‘smerige kleine huisje’ was in werkelijkheid een meesterwerk dat haar schoonvader schilderde om het te beschermen tegen hebzucht.
4. Van ruïne naar respectabel
Clara nodigde Henri Dubois, een oude vriend van haar schoonvader en antiekdeskundige, uit om het te inspecteren.
Toen hij naar binnen stapte, werden zijn ogen groot.
« Oh mijn God! Weet je wat dit is? Het hele huis is gemaakt van koninklijk palissanderhout! Het is tientallen miljoenen euro’s waard! »
Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje door de Provence.
Journalisten, verzamelaars en museumconservatoren stroomden massaal naar het rustige dorpje.
De vrouw die ooit vernederd en in de steek gelaten werd, werd in de hele regio bekend als de « Weduwe van Rosewood Manor ».
5. De terugkeer van de verraders
Tijdens haar verblijf in Parijs kwam Elise de volgende kop tegen:
“De verlaten boerderij bleek een onbetaalbare houten schat te zijn.”
Haar handen trilden. Ze draaide zich naar Laurent om, bleek van schrik.
“Het huis dat je haar gaf is een fortuin waard!”
Gedreven door hebzucht renden de twee naar het dorp.
Voor de menigte van buurtbewoners en verslaggevers riep Laurent:
« Dit huis is van mij! Het maakt deel uit van het erfgoed van mijn familie! »
Clara bleef kalm, haar stem was vastberaden als steen.
« Bewijs het dan. Laat me de akte zien. »
Uit haar tas haalde ze de ondertekende scheidingspapieren en de eigendomsakte van het pand met de handtekening van Laurent:
“Ik draag hierbij het volledige eigendom van het landgoed over aan Clara Moreau.”
Laurents gezicht verbleekte.
Juist het document dat hij met arrogantie had ondertekend, bezegelde zijn ondergang.
6. De straf voor hoogmoed.
Een paar maanden later verloor Laurent alles.
Zijn bedrijf ging failliet, zijn investeerders lieten hem in de steek en Elise verdween, met de rest van zijn geld.
De bank nam zelfs zijn villa in Parijs in beslag.
