Op een winteravond zagen de dorpelingen hem ineengedoken onder een lantaarnpaal buiten een goedkope bar liggen, terwijl hij tussen zijn snikken door mompelde:
« Ik gaf de enige vrouw op die ooit echt van mij hield… »
7. Clara’s wedergeboorte
Ondertussen groeide Clara – een vrouw die ooit als zwak werd beschouwd – uit tot een stille legende.
Ze verkocht het huis echter nooit.
In plaats daarvan restaureerde ze de stukken en plaatste ze in het Musée du Bois d’Âme, het museum voor zielvol hout, als eerbetoon aan het kunstenaarschap van haar schoonvader en het eenvoudige vakmanschap waar hij van hield.
Op de openingsavond stond ze tussen de gasten in het warme, amberkleurige licht, haar gezicht sereen en stralend.
Er bleef geen bitterheid over – alleen genade.
De vrouw die ooit gebroken was, werd nu het bewijs dat zelfs ruïnes kunnen bloeien.
Soms vermomt het lot zijn zegeningen als een gebroken hart.
Alleen gebroken mensen hebben de moed om ze te onthullen.
