Er gebeurde niets.
Geen aanraking.
Alleen stilte en de vage geur van Earl Grey in de lucht.
Toen ze de volgende ochtend wakker werd, was hij weg.
Op tafel lag een cheque van $100.000 en een kort briefje:
“Dank je wel, het meisje met de droevige ogen.”
Een leven gebouwd op stille spijt
Emily gebruikte het geld om de behandeling van haar moeder te betalen. Haar moeder herstelde een tijdje, lang genoeg om nog twee kostbare jaren met haar te delen voordat ze vredig overleed.
Daarna verliet Emily de school, opende een klein café in San Diego en leefde een rustig leven, ver weg van het verleden.
Maar de herinnering aan die nacht bleef als een schaduw bij haar. Ze geloofde dat ze haar waardigheid had verruild voor het leven van haar moeder, en die gedachte bleef haar jarenlang achtervolgen.
De seizoenen verstreken. De pijn werd minder, maar verdween nooit.
De brief uit New York
