Die avond, weer thuis, legde ik het zogenaamde testament op de eettafel. Emma had het me als een genadeslag gegeven, in de verwachting dat ik onder het gewicht zou bezwijken. In plaats daarvan bestudeerde ik het met dezelfde precisie die Daniel in zijn werk aan de dag legde. Hij was civiel ingenieur geweest – tot in het extreme nauwkeurig. Hij had ooit een project stilgelegd omdat er een decimaal in een blauwdruk niet klopte.
Dit document? Een puinhoop.
