Een nanny kon niet blijven
. Aanvankelijk dacht Daniel dat geld de oplossing zou zijn. Hij huurde de meest gekwalificeerde nanny’s in – vrouwen met onberispelijke cv’s, geprezen in tijdschriften, en sommigen beweerden zelfs dat ze voor royalty hadden gezorgd.
Maar een voor een vertrokken ze.
« Het spijt me, meneer Harrington. Uw mannen zijn niet meer te troosten. Ik kan het niet meer aan, » zeiden ze, waardoor hij steeds meer uitgeput raakte.
In de zesde maand was Daniel een schim van zichzelf. Om drie uur ‘s nachts zat hij vaak in zijn studeerkamer met de babyfoon aan, luisterend naar het eindeloze gehuil, niet verloren in schandalen of het verlies van zijn fortuin, maar in schuldgevoel, spijt en hulpeloosheid.
Een stille suggestie
Die avond kwam mevrouw Lillian, de vaste huishoudster, stilletjes de kamer binnen. Ze was al tientallen jaren bij het gezin en had Daniel zien opgroeien van jongen tot man.
« Meneer, » zei ze zachtjes, « hier is iemand die u zou moeten ontmoeten. Hij heeft geen gepolijste papieren of lovende aanbevelingen. Maar hij heeft iets bijzonders. »
Daniels stem was moe, bijna hol. « Op dit moment, Lillian, maakt het me niet uit of ze een goochelaar is. Als ze mijn zoons kan helpen slapen, neem haar dan mee. »
De volgende avond arriveerde Amara.
De Nanny die Anders Was.
Amara was anders dan iedereen met wie Daniel ooit gesproken had. Geen papieren, geen lijst met voormalige werkgevers – alleen een kalme blik en een kalmte die de hele kamer leek te vullen.
« Ik hoorde dat je kinderen niet genoeg rust krijgen, » zei ze zachtjes, haar stem bijna melodieus.
Daniel fronste. « Welke ervaring heb je? »
Amara’s lippen vormden een zachte, zelfverzekerde glimlach. « Ik heb voor baby’s gezorgd die hun moeder verloren hebben. Hun gehuil komt niet alleen van de honger. Ze huilen van angst. Ze moeten zich veilig voelen. »
Haar woorden brachten hem van streek. De wond van het verlies van Elise was nog vers. « En jij gelooft dat je ze kunt kalmeren? Zomaar? »
« Ik geloof het niet, » antwoordde ze vastberaden. « Ik weet het. »
De nacht dat het geschreeuw stopte
