Hun scheiding was bruut, luidruchtig en openbaar geweest. Darius was overweldigd door de opwinding van het succes na het sluiten van een kolossale investering. Nia had gedroomd van rust: tuinen, rustige weekenden, een leven dat niet altijd in een stroomversnelling zat. Ze hadden constant ruzie gemaakt: over tijd, geld, de toekomst die ze nooit hadden kunnen opbouwen. Vooral over de kinderen die ze nooit hadden gekregen.

De laatste woorden die ze tegen hem had gezegd, galmden nog steeds na:

« Je ziet mij niet, Darius. Je ziet alleen wat je wilt bouwen. »

Toen ging ze weg.

Geen doorstuuradres. Geen telefoontjes. Alleen stilte.

En hij liet haar gaan.

NU

In het café waren kinderen druk bezig met kleurpotloden op servetten te krabbelen. Nia boog zich naar het kleine meisje – haar dochter – toe en stopte voorzichtig een kleurpotlood achter haar oor. Darius voelde een scherpe steek in zijn borst. Het kind was het evenbeeld van Nia op die leeftijd. Hij wist dit omdat hij elke foto, elke herinnering, elk woord dat ze met haar deelde, had gekoesterd.

Hij kwam binnen. Een klein belletje boven de deur rinkelde zachtjes.

Zodra Nia hem zag, verdween de kleur uit haar gezicht.

“Darius,” fluisterde ze.