Haar stem raakte hem als een golf. De kinderen stopten met tekenen. Het meisje kneep haar ogen samen – voorzichtig, beschermend, dapper. De oudere jongen kantelde zijn hoofd, alsof hij probeerde het gezicht te vinden dat op het zijne leek.
« Ik had niet verwacht je hier te zien, » zei Nia terwijl ze opstond.
« Ik had niet verwacht dit te vinden, » antwoordde Darius. « Drieling. En… jij. »
Ze knipperde niet met haar ogen.
« Ik heb ze niet verstopt. »
« Nee? » Haar stem brak. « Wat noem je dan zes jaar lang verdwijnen met mijn kinderen? »
Er viel een stilte om hen heen. Nia leidde hem naar een bijzettafeltje, haar blik fel maar kalm.
