Ze vermeed zijn blik en dwaalde door de kamer, alsof ze al aan iets anders dacht. Toen Alejandro zei dat hij maandenlang hulp nodig zou hebben, zei Isabela snel dat ze hem zou helpen, maar begon meteen haar reeds geplande werkverplichtingen op te sommen.

Nog geen 24 uur nadat ze van het ongeluk hoorde, somde ze al de redenen op waarom ze niet bij hem kon zijn: het contract met Sara, de Loe-campagne bij Ibisa, de modeshow in Milaan. Terwijl Isabela sprak, hoorde Alejandro het discrete geluid van iemand in de kamer ernaast. Het was Carmen López, het Galicische dienstmeisje dat drie jaar in het landhuis had gewerkt.

Een 32-jarige vrouw, altijd zwijgzaam en efficiënt, die onopgemerkt bleef, van gemiddelde lengte, altijd bruin haar in een staart en eenvoudige, praktische kleding. Carmen kwam binnen met een theeblad, en Alejandro keek haar voor het eerst in jaren echt aan. Er lag iets in haar donkere ogen, een oprechte bezorgdheid die in schril contrast stond met Isabela’s houding.

Ze schoof met voorzichtige, natuurlijke gebaren een kussen achter zijn rug. Isabela keek met zichtbaar ongeduld naar het tafereel en verontschuldigde zich dat ze dringend haar agent moest bellen. Ze verliet de kamer en liet alleen een spoor van dure parfum en een gevoel van leegte achter. Carmen bleef zwijgend de kamer opruimen.

Alejandro vroeg haar even te blijven en bekende dat hij gezelschap nodig had. Voor het eerst in drie jaar spraken ze als mensen met elkaar in plaats van als werkgever en werknemer. Carmen ging spontaan naast hem zitten en luisterde toen Alejandro klaagde dat hij zich zielig voelde. Ze antwoordde dat ze er niets van vond, dat hij een heel moeilijke tijd doormaakte en mensen nodig had die echt van hem hielden.

Die woorden raakten Alejandro meer dan welke liefdesverklaring van Isabela dan ook. Er was een oprechtheid in Carmen die hij nooit eerder had opgemerkt, een vermogen om verder te kijken dan de oppervlakte die hem diep raakte. De volgende nacht sliep Isabela in de logeerkamer om hem niet te storen. Alejandro lag wakker en dacht na over hoe zijn plan al onverwachte resultaten opleverde.

Isabela had haar ware aard in minder dan 24 uur laten zien: oppervlakkig, egoïstisch, niet in staat tot genegenheid wanneer de situatie moeilijk werd, maar de echte openbaring was Carmen. In slechts een paar uur van geveinsde invaliditeit had die zwijgzame vrouw meer zorg en menselijkheid getoond dan Isabela ooit tevoren.

De volgende dag vertrok Isabela zoals gepland naar Milaan, zonder haar opluchting te verbergen dat ze aan de lastige situatie was ontsnapt. Alejandro zag haar in de Maserati stappen en voelde, voor het eerst in twee jaar, geen pijn toen hij haar zag vertrekken. Wat hij niet wist, was dat Carmen vanuit het keukenraam naar hetzelfde tafereel keek met een uitdrukking van verdriet en verontwaardiging die iedereen die haar had opgemerkt, zou hebben verbaasd.

De dagen na Isabela’s vertrek onthulden voor Alejandro een realiteit die hij nooit had beseft.