Terwijl Isabela sporadisch berichtjes stuurde met excuses om haar afwezigheid te verlengen, werd Carmen zijn constante, stille, maar onmisbare aanwezigheid. Elke ochtend om 7:00 uur arriveerde Carmen met een ontbijt dat precies zo bereid was als hij het lekker vond: roerei, dubbele espresso, warme toast, verse jus d’orange, maar het was de manier waarop ze het deed die opviel. Haar gebaren waren delicaat, natuurlijk, zonder een zweem van opoffering of plicht. Carmens handen waren ruw van het werk, maar haar bewegingen waren ongelooflijk zacht. Ze hielp hem zonder hem het gevoel te geven dat hij tekortschoot. Ze sprak zonder medelijden met hem. Ze behandelde hem nog steeds als een volledig persoon, ondanks zijn duidelijke toestand.
Op een dag vroeg Alejandro haar waarom ze naar Madrid was gekomen.
Carmen aarzelde. Toen vertelde ze hem dat haar jongere zus een dure hartoperatie had ondergaan. In Galicië waren de wachtlijsten te lang, dus was ze naar Madrid gekomen, waar ze meer verdiende als huishoudster. De operatie was twee jaar eerder succesvol verlopen en nu studeerde Lucía geneeskunde in Santiago om hartchirurg te worden.
Alejandro voelde iets samentrekken in zijn borst. Die vrouw had alles opgeofferd om haar zus te redden, haar land en haar familie achtergelaten, voor een rijke vreemdeling gezorgd, en hij had het nooit gemerkt.
In de daaropvolgende dagen begon Alejandro dingen over Carmen op te schrijven die er altijd al waren geweest. Bijvoorbeeld hoe ze zachtjes in het Galicisch zong tijdens het schoonmaken, hoe ze tijdens de pauzes literatuurboeken las, hoe ze drie talen perfect beheerste en dat ze een diploma filologie had waar ze het nog nooit over had gehad.
Toen Alejandro op de vijfde dag deed alsof hij rugpijn had, aarzelde Carmen geen moment en ging op de bank in zijn kamer slapen om hem te helpen.
Die nacht heeft ze eigenlijk niet geslapen. Ze stond elk uur op om te kijken hoe het met hem ging, verschoning van zijn dekens en water voor hem, zonder dat hij erom vroeg.
Rond 3.00 uur in de ochtend dacht Carmen dat hij sliep. Ze kwam naar hem toe en streek zachtjes over zijn haar.
Toen fluisterde ze zo zacht dat hij het nauwelijks kon horen. « Word alsjeblieft snel beter. Ik kan het niet verdragen om je zo te zien. »
In die zin lag zo’n oprechte pijn, zo’n pure genegenheid, dat Alejandro op zijn tanden moest bijten om niet te reageren. Carmen hield van hem. Niet van zijn geld, niet van zijn status, maar van hem, Alejandro, zelfs toen hij gebroken en afhankelijk was.
De volgende ochtend, toen Carmen hem met haar gebruikelijke glimlach ontbijt bracht, keek Alejandro haar met geheel nieuwe ogen aan.
Die vrouw had drie jaar lang voor hem gezorgd met een toewijding die verder ging dan haar professionele plicht.
Toen Alejandro haar vroeg wat ze zou doen als hij nooit meer zou herstellen, keek Carmen hem met verrassende intensiteit recht in de ogen.
Ze vertelde hem dat hij al perfect was zoals hij was, dat een handicap iemand niet definieert, dat hij nog steeds Alejandro Mendoza was: intelligent, aardig, in staat om mensen aan het lachen te maken, gul.
Haar benen hadden niets te maken met wie ze werkelijk was. En toen Alejandro vroeg of ze voor altijd hulp nodig zou hebben, antwoordde Carmen zonder aarzelen.
Dan ben ik er voor altijd. Op dat moment besefte Alejandro dat hij iets had gevonden waarvan hij niet eens wist dat hij het zocht. Niet zomaar ware liefde, maar iemand die hem zag zoals hij werkelijk was en juist daarom van hem hield.
