Eén gedachte kwelde hem al maanden: hield Isabela echt van hem, of voelde ze zich gewoon aangetrokken tot zijn rijkdom en macht? De signalen waren subtiel maar onmiskenbaar. De manier waarop ze oplichtte wanneer hij haar dure sieraden gaf, maar afstandelijk werd tijdens diepgaande gesprekken.

Hoe ze verdween als hij moeilijke dagen had op het werk en op magische wijze weer opdook op sociale evenementen.

Het feit dat ze nooit interesse toonde in zijn gedachten, twijfels of angsten. Alejandro had dit alles met dezelfde analytische scherpte waargenomen als in het zakenleven, en de conclusie was bitter. Hij was verliefd op een vrouw die hem slechts als een luxe geldautomaat zag.

Die middag begon zich een waanzinnig idee in hem te vormen. Als Isabela echt van hem hield, zou ze dat doen, zelfs als hij niet langer de machtige Alejandro Mendoza was die iedereen bewonderde. Hij belde dokter Carlos Herrera, zijn lijfarts en een van de weinige echte vrienden die hij had. Toen Herrera arriveerde, schetste Alejandro het meest extreme plan van zijn leven: doen alsof hij verlamd was om Isabela’s liefde op de proef te stellen.

De dokter was sprakeloos, ervan overtuigd dat hij het verkeerd had gehoord, maar toen hij de vastberadenheid en kwetsbaarheid in de ogen van zijn jeugdvriend zag, begon hij het voorstel serieus te overwegen. Alejandro legde uit dat hij wilde zien hoe Isabela zou reageren als ze hem in een rolstoel zou zien, afhankelijk van de zorg van anderen, zonder de verleiding van succes.

Technisch gezien was het haalbaar. Herrera kon een aantal rapporten vervalsen door te beweren dat een verkeersongeval schade aan het ruggenmerg had veroorzaakt, met hoop op herstel. Die nacht sliep Alejandro niet en keek naar Isabela, die rustig lag te slapen, zich niet bewust van wat er ging gebeuren.

De volgende dag was alles tot in de puntjes geregeld. Herrera stelde valse medische documenten op, instrueerde betrouwbare verpleegsters en liet betrouwbare medische apparatuur in het landhuis installeren. Alejandro belde Isabela, die in Barcelona was, voor een fotoshoot en verzon de details van een vreselijk ongeluk waaraan hij verlamd was geraakt.

Isabela’s reactie was zoals hij verwachtte: geschoktheid, ongeloof, beloften om onmiddellijk terug te komen. Maar Alejandro, met het getrainde oor van iemand die zakenmensen leest, merkte een pauze die te lang leek te duren voordat de troostende woorden kwamen, een aarzeling die hem deed huiveren. Toen Isabela die avond bij het landhuis aankwam, was Alejandro al ter plaatse, zittend in de rolstoel, wachtend op het moment van de waarheid.

Het geluid van de Maerati op de grindweg deed zijn hart sneller kloppen dan welke miljoenenonderhandeling dan ook. En toen hij de hakken de deur voelde naderen, wist hij nog niet dat de echte verrassing niet van Isabela zou komen, maar van iemand anders, die onder hetzelfde dak woonde en die hij altijd als praktisch onzichtbaar had beschouwd.

Isabela betrad het landhuis als een ster die op een rode loper stapt. Ondanks de dramatische omstandigheden klikten haar Lubutan-hakken op het marmer terwijl ze in de rolstoel naar Alejandro toe liep. Ze droeg een vuurrood pak, haar haar perfect gestyled ondanks de haast, en haar make-up onberispelijk.

Een echt bezorgde vrouw zou zich niet zo goed hebben voorbereid op een fotoshoot. Ze wierp zich theatraal aan zijn voeten, maar Alejandro merkte dat ze er alles aan deed om de jurk niet te verpesten. Toen hij uitlegde dat de artsen maanden of jaren van herstel verwachtten, met de mogelijkheid dat ze nooit volledig zou genezen, zag hij een schaduw over Isabela’s ogen glijden, een flits van teleurstelling zo snel dat hij hem bijna miste.

Isabela’s woorden klonken leeg en automatisch uitgesproken.