De avond begon rustig op het terras van het weelderige landgoed. Gasten mengden zich en er klonk gelach, totdat Vanessa’s scherpe, parodiërende stem de stilte verbrak.
Haar blik viel op Rosie, het kamermeisje, die een grote vuilniszak achter zich aan sleepte. Met een wrede glimlach kondigde Vanessa aan iedereen aan: « Je waarde schuilt in die tas die je draagt. »
De sfeer bevroor. Rosa’s lippen trilden, haar ogen flitsten, maar ze besloot te zwijgen en haar weg te vervolgen. Jaren van volharding hadden haar zelfbeheersing geleerd, maar de opmerking raakte haar diep. Vanessa, die genoot van haar arrogantie, sloeg haar armen over elkaar en lachte hol, wanhopig om haar dominantie te laten gelden. Ze had er geen idee van dat een belangrijk iemand haar in de gaten hield.
