Henry Carter was ooit een gigant in het zakenleven, maar een zware beroerte maakte hem zwak, rolstoelgebonden en afhankelijk van zijn zoon Richard en zijn gezin. Richards vrouw, Elaine, speelde in het openbaar de plichtsgetrouwe schoondochter, maar achter gesloten deuren liet ze haar masker vaak zakken.
Alleen Maya Johnson, de jonge huishoudster, gaf echt om Henry’s waardigheid. Elke ochtend liep ze met hem de tuin in, hield zijn deken warm en luisterde geduldig terwijl hij, met trillende handen, probeerde zijn behoeften te uiten. Ze zag wat anderen negeerden: de eenzaamheid in zijn ogen, de vernedering om afhankelijk te zijn van mensen die alleen maar deden alsof ze om hem gaven.
Op een middag, terwijl onweerswolken zich buiten samenpakten, voelde Elaine zich gefrustreerd. Henry’s stoel blokkeerde haar weg naar de woonkamer. Haar stem klonk scherp. « Je staat altijd in de weg! Waarom kun je niet gewoon in je kamer blijven? »
Maya rende geschrokken naar voren. « Mevrouw Carter, alstublieft… »
Maar voordat ze kon afmaken, duwde Elaine de rolstoel. Henry viel achterover, zijn tengere lichaam viel op de grond. Zijn schreeuw galmde door de kamer.
« Meneer Carter! » schreeuwde Maya, terwijl ze naast hem op haar knieën viel. Ze probeerde voorzichtig zijn hoofd op te tillen en te controleren of hij gewond was. Tranen welden op in Henry’s ogen, zijn mond bewoog geluidloos.
Toen kwam Richard binnen.
De aanblik die hem te wachten stond was schokkend: zijn vader lag op de marmeren vloer, Maya hing boven hem en Elaine stond ernaast, dramatisch haar borst vasthoudend.
« Richard! » riep Elaine. « Zij heeft het gedaan! Ik kwam binnen toen ze de rolstoel duwde. Ik probeerde haar tegen te houden. »
Mayaya verbleekte. « Nee! Dat is niet waar – ik probeerde hem te helpen! »
