Geen gerinkel van servies. Alleen het zachte gekraak van de bankveren terwijl Emily en ik stijf en stil naast elkaar zaten.
We praatten die ochtend niet veel. Ik schonk haar koffie in. Ze raakte hem nauwelijks aan. Ik bracht een toost uit.
Ze schudde haar hoofd. We zaten nu op moeders bloemenbank, dezelfde die met de tijd was verkleurd, maar nog steeds veel te vrolijk leek voor zo’n dag.
We zagen eruit als twee meisjes die wachtten op slecht nieuws van de directeur.
Tegenover ons zette meneer Howard, de advocaat van mijn moeder, zijn bril recht en opende een dikke aktetas.
Zijn pak was te groot, of misschien waren zijn schouders kromgetrokken door al die jaren – met families zitten en woorden lezen die mensen onzeker maakten.
Hij schraapte zijn keel. « Je moeder heeft een testament nagelaten. »
Emily vouwde haar handen in haar schoot. Ik probeerde niet te wiebelen, maar mijn voet bleef tikken.
« Het grootste deel van haar nalatenschap – juwelen, spaargeld, auto – zal tussen jullie twee worden verdeeld. »
Ik knikte lichtjes. Dat verbaasde me niet. Mijn moeder zei altijd dat ze eerlijk wilde zijn.
« Maar het huis, » vervolgde hij, « gaat naar haar kleinzoon, Martin. »
Mijn lippen vormden een glimlach. Mijn hart verzachtte een beetje. « Dat zei ze altijd. Ze zei dat het voor het eerste kleinkind was. »
Maar toen voelde ik Emily naast me verschuiven. Het was niet zomaar een beweging. Het was stijf, als een waarschuwing. Haar stem sneed door de stilte. « Welke Martin? »
Ik draaide me geschokt naar haar om. « Wat? »
« Nou, er zijn twee Martins, » zei ze met een strakke stem. « Ze heeft niet gezegd welke. »
Meneer Howard fronste zijn wenkbrauwen en sloeg de pagina om. « Er staat hier geen uitleg. Alleen ‘voor mijn kleinzoon, Martin’. » Hij hield het handgeschreven testament omhoog. « Geen tweede naam. Geen geboortedatum. »
« Ze bedoelde mijn Martin, » zei ik, luider dan ik bedoelde. « De Martin die ze hielp opvoeden toen Emily het land doorreisde om yoga en nieuwe diëten te onderzoeken. »
Emily’s kaken spanden zich aan. « Ze woonde ook bij me. Vooral de laatste paar maanden. Jij was er toen niet. »
Meneer Howard stak zijn hand op. « Laat me uitspreken. De datum op dit testament is van de maand na de geboorte van uw zoon, Emily. Dus wettelijk gezien had ze beide kinderen kunnen bedoelen. »
Ik voelde een beklemd gevoel in mijn borst. « Je hebt hem Martin genoemd, toch? » Ik draaide me naar haar om, mijn stem trilde.
« Daarom. Je wist dat dit zou gebeuren. »
Haar gezicht werd rood. « Doe niet zo belachelijk. »
« Je hebt haar je kind amper laten vasthouden, en nu denk je dat ze het over hem had? » flapte ik eruit, mijn woorden kwamen er snel en scherp uit. « Je hebt haar gemanipuleerd. »
« Hou op, » snauwde ze. « Je denkt altijd dat je alles weet. »
Meneer Howard onderbrak me: « We kunnen dit voor de rechter brengen. Tot die tijd is het huis van beide jongens. »
Ik voelde me misselijk. De kamer draaide een beetje. Ik staarde naar de vloer en probeerde mezelf te herpakken. Ik ging het zo niet laten. Niet na dit alles. Niet zonder slag of stoot.
Het huis was die nacht te stil. Het was geen rustgevende stilte. Het was een stilte die je oren doorboorde en je elke kraak, elke ademhaling, elke hartslag deed voelen.
Het soort stilte dat je dingen doet herinneren waar je nog niet klaar voor was.
Ter illustratie.
Ik dwaalde door de kamers als een vreemdeling in je eigen herinneringen. De gang rook naar citroenreiniger en tijd.
Ik liep langs de keuken, waar mijn moeder neuriënd appels schilde. Ik kon haar stem bijna horen.
Toen ik haar slaapkamer binnenkwam, trof de geur me. Rozenwater. Delicaat, zoet en een beetje stoffig.
Het hing nog steeds in de lucht, klevend aan de gordijnen en oude truien die netjes opgevouwen op de ladekast lagen. Mijn ogen prikten.
Haar bureau stond bij het raam, nog steeds in wanorde, alsof ze net was aangekomen.
Het arriveerde – kruiswoordpuzzels met halfvolle vakjes. Een bol garen waar breinaalden als zwaarden doorheen staken.
En briefjes – kleine, zoals altijd. Ze schreef altijd herinneringen op post-its, servetten en plakboekpapier.
Uitsluitend ter illustratie.
