Om als een geest te lijken als niemand de waarheid vertelt. En in ons gezin verborg de waarheid zich vaak achter gesloten deuren, bedekt met stof.
En toen viel de nacht. Ik had Martin net in bed gestopt, hem op zijn voorhoofd gekust en de deur van zijn slaapkamer dichtgedaan.
Ik stond in de keuken met een mok koude thee. De klok knipperde en gaf 22:47 uur aan.
Mijn telefoon ging.
Ik glimlachte verward. « Bel je me op dit tijdstip, Em? Wat een drama? »
Haar stem klonk zacht en zacht door de hoorn. « Mama is weg. »
Ik stond zo snel op dat de stoel over de vloer schraapte. « Wat? »
« Ze is in haar slaap overleden. De verpleegster zei dat het een vredige slaap was. »
Mijn ogen vulden zich met tranen. « Emily… ik… »
« Ik weet het, » fluisterde ze. « Ik had eerder moeten bellen. Maar ik… kon het gewoon niet. »
Toen het gesprek was afgelopen, viel er een diepe stilte in de keuken. Ik keek weer naar de klok en wenste dat ik hem terug kon draaien.
Ik haatte mezelf om elk uitgesteld bezoek, elk telefoontje dat ik niet had gepleegd.
De woonkamer rook naar cederhout en vergeten feestdagen. De geur – een beetje hout, een beetje stof, een beetje herinnering – bracht herinneringen terug aan kerstochtenden en verjaardagstaarten op de oude eettafel.
Maar nu was het te stil in huis. Er werd niet gelachen.
Uitsluitend ter illustratie.
