Maar Jake wilde niet luisteren. Hij zei dat ik egoïstisch was, dat ik ‘hamsterde’ wat van hem was. De week erna ontving ik de papieren – mijn eigen zoon klaagde me aan voor zijn erfenis. Ik zat aan de keukentafel met de papieren in mijn handen, zo trillend dat ik nauwelijks kon lezen. Die nacht heb ik gehuild tot ik geen tranen meer over had.
Het was kouder in de rechtszaal dan ik had verwacht. Niet alleen de temperatuur, maar ook de stilte tussen ons.
Toen Jake binnenkwam, keek hij me niet eens aan. Ik bleef me herinneren hoe hij als kind mijn hand vastpakte op drukke plekken, hoe trots zijn vader op hem was.
Nu stonden we tegenover elkaar in de kamer, alsof we vreemden waren.
Hij betoogde dat ik het geld niet « nodig » had, dat het beter in zijn handen besteed kon worden. Ik kon nauwelijks praten toen ik aan de beurt was. Ik zei gewoon tegen de rechter dat ik van mijn zoon hield, dat dit niet om hebzucht ging – maar om het respecteren van de wensen van zijn vader.
Toen de rechter eindelijk sprak, werd de hele rechtszaal stil. « Het testament is duidelijk, » zei hij vastberaden. « De nalatenschap is van mevrouw Turner tot haar dood. Pas daarna gaat het over op haar zoon. »
