Toen keek hij ons beiden aan, zijn stem werd zachter. « Maar ik moet jullie iets vertellen: jullie hebben niet zomaar een zaak verloren. Jullie raken elkaar kwijt. »
Dat brak iets in me. Ik draaide me naar Jake om. Zijn schouders trilden, de tranen stroomden over zijn gezicht. « Het spijt me, mam, » fluisterde hij.
Ik stond op en reikte naar hem, en op dat moment verdween de rechtszaal. We waren alleen nog maar wij tweeën – moeder en zoon – die elkaar vasthielden, hopend dat het niet te laat was om de weg terug te vinden.
Let op: Dit artikel is geïnspireerd op verhalen uit het dagelijks leven van onze lezers en geschreven door een professionele schrijver. Eventuele gelijkenissen met bestaande namen of locaties berusten op puur toeval. Alle afbeeldingen dienen slechts ter illustratie.
