Ze verbleekte. Samuel werd gebeld en ze schilderde me af als onredelijk. Maar toen ik hem de papieren met haar naam op onze rekeningen en post overhandigde, barstte zijn façade.
« Waarom zou je dit doen, Everly? » vroeg hij zachtjes.
Haar masker viel af. « Omdat iemand de controle moest hebben! We zitten hier al jaren. Wanneer wordt eigen inspanning echt eigen vermogen? »
Dat was het. Ik heb een advocaat gebeld.
De officiële plek arriveerde de volgende dinsdag. Nutsvoorzieningen teruggestuurd. Postdoorsturen geannuleerd. Dertig dagen om te ontruimen. Een klacht ingediend bij de officier van justitie wegens identiteitsfraude, postfraude en poging tot vastgoedfraude.
Everly ontplofte. « Dit mag je niet doen! Ik heb rechten! »
“Je hebt het recht om vrijwillig te vertrekken,” zei ik kalm.
Samuel, het moet gezegd worden, bleef onverstoorbaar. « Everly, wat je hebt gedaan is illegaal. Papa is gul. »
Haar laatste kaart was wanhoop. « Prima! Ik ga. Maar ik neem mijn zoon mee, en jij zult hem nooit meer zien. »
Samuels gezicht vertrok. « Nee, Everly. Ik vraag een scheiding aan. En ik zal volledige voogdij eisen. Een moeder die fraude pleegt tegen de grootouders van haar eigen kind, verdient geen onbegeleide voogdij. »
Voor het eerst leek Everly meesterlijk.
