De scheiding kwam er snel. De rechter, geschokt door haar poging tot fraude en bedreigingen, kende Samuel de voogdij toe, terwijl Everly beperkt bleef tot begeleide bezoeken. Ze kreeg een voorwaardelijke straf en een taakstraf voor haar misdaden.
Zes maanden later zat ik in de achtertuin terwijl Samuel zijn zoon op een schommel duwde die we zelf hadden gebouwd. Martha tuinierde in de buurt en zoemde weer. Ons huis voelde weer als van ons. Samuel verbleef tijdelijk bij ons, maar deze keer droeg hij zijn steentje bij – huur, rekeningen, respect.
« Pap, » zei hij op een avond, « het spijt me. Dat ik niet zag wat ze deed. Dat ik mama niet beschermde. »
« Je hebt ons beschermd toen het erop aankwam, » zei ik tegen hem. « Toen het erop aankwam, heb je de juiste keuze gemaakt. »
Drie jaar later kocht Samuel een huis vier straten verderop. Onze kleinzoon fietst erheen. Martha en ik hebben onze testamenten bijgewerkt en alles aan Samuel nagelaten, plus een trust voor de jongen. Het huis dat Everly probeerde te stelen, blijft in de familie – bewaard door liefde, niet door diefstal.
Soms vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als ik die papieren niet had gevonden. Maar ik heb ze gevonden. En toen het moment daar was, hield ik voet bij stuk. De drie woorden die ik die ochtend in de keuken tegen Samuel zei, blijven waar:
“Dit stopt nu.”
