Hygiëne. Over mijn vrouw. In ons huis. Ik keek naar Samuel, wachtend tot hij bezwaar zou maken, zijn moeder zou verdedigen. In plaats daarvan fluisterde hij iets over doen wat het beste was voor de baby. En op dat moment wist ik dat dit geen eenmalige uitbarsting was. Dit waren acht jaar van langzame erosie, waarin Martha in haar eigen leven aan de kant werd geschoven terwijl ik het niet zag.
Die avond maakte ik een keuze. De vrede in huis was Martha’s waardigheid niet meer waard.
De volgende ochtend trof ik Samuel aan in wat vroeger mijn kantoor was, nu een opslagruimte voor de kinderkamer.
« Je vrouw heeft je moeder geduwd en haar vies genoemd. Is dat iets wat we goedpraten? » vroeg ik.
« Ze heeft haar niet geduwd, » antwoordde hij snel. « Mama verloor haar evenwicht. Everly hield de baby alleen maar veilig voor bacteriën. »
Het gemak waarmee hij het afdeed, maakte mij misselijk.
“Dit is ons huis, Samuel.”
« Natuurlijk, » zei hij, maar zijn toon suggereerde iets anders. « Wij wonen hier ook, en we moeten nadenken over wat het beste is voor iedereen. »
Toen kristalliseerde de waarheid. Ergens onderweg was ons huis niet langer van ons, maar van hen geworden. Ik dacht aan elke concessie: het voortdurend innemen van de hoofdslaapkamer, Martha’s kookkunsten ‘ongezond’ verklaren, haar de keuken uit duwen, onze meubels ongevraagd verplaatsen.
« Het is acht jaar geleden, » zei ik. « Heb je überhaupt wel naar een eigen plek gezocht? »
« We hebben het hier prima naar onze zin, » gaf hij toe. « En met de baby is het gewoon logisch om te blijven. »
« Wie betaalt de boodschappen, Samuel? De verzekering? De nutsvoorzieningen? Wie heeft het bedje gekocht, de flesvoeding? Je moeder heeft alles stilletjes geregeld, terwijl je vrouw nooit eens dankjewel zegt. »
Hij zweeg. Uiteindelijk mompelde hij: « Ik wist niet dat je je misbruikt voelde. »
