Ze zat bij het raam. Stralend. Sterker. Glimlachend – met een man naast haar. Jonger, aantrekkelijk, en haar hand vasthoudend alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Ze zagen er gelukkig uit.
Die nacht dronk ik mezelf in slaap.
ONVOORSPELDE ONTMOETINGEN
Maar het leven heeft de vreemde gewoonte om je door de modder te slepen voordat het je helderheid verschaft.
Op een avond, terwijl ik bij een logistiek bedrijf zat te bedelen om een baan als bezorger, kwam er een vrouw naar de receptie.
Het was Leah, een van Hanna’s oude fysiotherapeuten.
Ik wilde me omdraaien, maar ze zag me.
Tot mijn verbazing spotte en berispte ze niet. Ze zei simpelweg:
—“Je ziet eruit alsof je al dagen niet gegeten hebt.”
We praatten. Ze luisterde – niet uit medelijden, maar met kalme eerlijkheid.
