Maar het was al te laat.
Weken later ontving ik de nietigverklaringspapieren. Het huis? Overgeschreven op Hanna’s naam.
Ik verloor alles. Mijn eer. Mijn huis. Mijn baan.
Alles voor tien dagen plezier.
En toen wist ik het echt: sommige vrouwen zijn niet stil omdat ze zwak zijn, maar omdat ze wachten.
En ze draaien zich niet om als ze eindelijk weg zijn.
Het zou een foto van een auto en drie personen kunnen zijn.
VERVOLG: NA DE STILTE — DEEL TWEE: DE VERKROKELING
De daaropvolgende maanden verliepen mijn leven op een uiterst trage manier.
Het nieuws op mijn werk verspreidde zich razendsnel. De roddels op kantoor sloegen om in een venijnige hel. Trish? Ze negeerde me meteen toen het schandaal uitbrak. Ik raakte werkloos, woonde in een krap appartement dat ik me nauwelijks kon veroorloven, at instantnoedels en hopte van de ene naar de andere commissieregeling.
Op een middag liep ik langs een bakkerij in Makati. De geur van warm brood deed me stilstaan – ik had de hele dag nog niets gegeten. En toen zag ik haar.
Hanna.
