Ik wachtte niet tot de ochtend. Met woede door me heen klom ik de trap op, met trillende handen. Samantha lag languit op bed naast Lily, beiden zorgeloos op hun telefoon aan het scrollen.
« Waarom slaapt Emily beneden op de grond? » vroeg ik, mijn stem zacht maar trillend.
Samantha schrok eerst, maar werd toen snel defensief. « Het gaat goed met haar. Ze stond erop. Ze zei dat het haar niet kon schelen. »
« Ze is zeven maanden zwanger, Sam, » snauwde ik. « En je laat haar als een zwerfhond op een plastic matras slapen terwijl jij en je dochter hier languit liggen? »
Lily keek nerveus tussen ons in, de spanning voelend, maar Samantha gaf geen krimp. « Dit is ook mijn huis, Daniel. Ik bepaal hier de regels. Emily is geen kind meer – ze redt zich wel. Ik wil niet dat ze zich als een prinses gedraagt, alleen maar omdat ze zwanger is. »
Haar woorden waren een dolksteek. Emily vroeg niet om luxe; ze vroeg om elementair fatsoen. Mijn bloed kookte. « Ze is mijn dochter en ze draagt mijn kleinkind. Als je niet kunt inzien dat ze respect verdient in haar toestand, dan ben je elk gevoel voor medeleven kwijt. »
Samantha’s uitdrukking verhardde. « En mijn dochter dan? Verdient Lily ook geen troost? Of is Emily de enige die voor jou telt? »
Het was een goedkope truc: de situatie omtoveren tot een soort kleinzielige rivaliteit tussen de meisjes. Maar het was niet te vergelijken. Emily was degene die kwetsbaar was, degene die hulp nodig had. Ik draaide me om voordat mijn woede in iets ergers zou omslaan.
Die nacht droeg ik persoonlijk Emily’s spullen naar boven en legde haar in de logeerkamer. Samantha kookte in stilte, sloeg met laden en mompelde zachtjes, maar ik gaf geen krimp. Ik bleef bij Emily tot ze weer in slaap viel, dit keer in een echt bed, en haar gezicht eindelijk iets van vrede uitstraalde.
Maar ik wist dat het nog niet echt voorbij was. Samantha was niet iemand die zich stilletjes terugtrok – en ik was niet iemand die verraad snel vergat.
De volgende dagen waren vol spanning. Samantha sprak nauwelijks met me, behalve in afgekapte zinnen. Lily vermeed oogcontact volledig. Emily, die er middenin zat, bleef zich maar verontschuldigen, wat mijn schuldgevoel alleen maar vergrootte. Ik had haar niet snel genoeg beschermd.
