Toen ze eindelijk naar me opkeek, was haar uitdrukking onleesbaar. Ze was niet boos. Niet schuldig. Gewoon… bemoedigend.
« Ik had niet verwacht je te zien, » zei ze zachtjes.
Achteraanzicht van een vrouw op kantoor | Bron: Midjourney
« Ik moest je zien, » antwoordde ik. « Om te begrijpen wat er aan de hand is. »
Er viel een lange stilte.
Ze ontkende het niet. Ze haastte zich niet om me gerust te stellen. Ze rolde gewoon langzaam haar mouwen op. Allebei. Haar polsen waren getekend, verkleurd, maar nog steeds geïrriteerd. Alsof iemand te hard en te lang rubber tegen haar huid had gedrukt.
Een vrouw zit aan een bureau | Bron: Midjourney
« Wil je weten wat het is? » vraagt ze, haar stem bijna gefluisterd.
Ik knikte. Ik vertrouw mijn stem nog niet. Ik vertrouwde Nara natuurlijk wel, maar er voelde iets zo vreemd… zo vreemd, zo anders.
« Ze kwamen voort uit een prototype van een fitnessmerk », zegt ze. « We hebben ze ontwikkeld als onderdeel van een nieuw welzijnsinitiatief voor het bedrijf. Het is gekoppeld aan prestatiemetingen en gezondheidsregistratie. Er is druk om het snel te laten werken . We hadden weinig testers. Ik heb me vrijwillig aangemeld als tester. »
« Oké… » zei ik, terwijl ik probeerde het te begrijpen. « Een tester? »
« Een horloge! Horloges, » zei ze.
“Dat is… echt interessant.”
Een horloge op een tafel | Bron: Midjourn
En eerlijk gezegd wilde ik gewoon een nieuwe uitdaging op mijn werk. De boekhoudafdeling is geweldig, maar er is helemaal niets leuks aan! Het is perfect, want het maakt deel uit van een innovatieteam waarin we over de afdelingen heen samenwerken.
Ze hield even op en keek me aan, alsof ze wilde inschatten of dit de situatie beter of slechter maakte.
« Ze zijn goedkoop, » voegde ze eraan toe. « Het is oncomfortabel. Maar de data zijn belangrijk. En om de sensoren de juiste data te laten vastleggen, moet de armband strak zitten. Waarschijnlijk te strak. »
Close-up van een serieuze vrouw | Bron: Midjourney
Ik keek hem nog steeds aan. Ik bestudeerde elk woord, elke pauze, elke beweging van zijn mond. Ik wist niet wat ik verwachtte te horen, maar dit was het niet.
Ze zuchtte en liep naar haar bureau, opende een la en haalde er een dikke map uit.
‘Hier,’ zei ze, terwijl ze het me voorhield.
Een dossier op een bureau | Bron: Midjourney
Op de omslag stond: “Voorstel voor geïntegreerde automatisering en rapportage over welzijn: concept ter beoordeling door de directeur.”
Ik pakte hem op. De map was zwaarder dan ik had verwacht. Er zaten grafieken, aantekeningen, goedkeuringsformulieren en prestatieverslagen in. Zijn handschrift stond gekrabbeld in de kantlijn: korte gedachtenspinsels, berekeningen, taken die moesten worden voltooid. Dit was niet zomaar een ruwe schets van een concept.
Ze was er weken, misschien wel maanden, aan bezig geweest.
