Ze ging tegenover mij zitten en vouwde haar handen alsof ze zichzelf in evenwicht wilde houden.
Een man leest voor uit een dossier | Bron: Midjourney
« Als dit werkt, » zei ze. « Ik zou een grote promotie kunnen krijgen. Een echte. Niet zomaar een nieuwe titel. Meer verantwoordelijkheid. Meer stabiliteit. Misschien een pad naar regionaal toezicht. Ik heb niets gezegd omdat ik je geen valse hoop wilde geven. Als het mislukt… », ademde ze uit. « Ik kon het niet verdragen om je aan te kijken en te zeggen dat het me niet gelukt is. »
Ik bladerde verder door het dossier en deed alsof ik me erop concentreerde, ook al werden de woorden steeds onduidelijker.
Ze boog zich lichtjes voorover.
Close-up van een bezorgde vrouw | Bron: Midjourney
« En misschien, » zei ze. « Ik wilde dat het een verrassing was. Voor jou. Voor Lena. Ik wilde de baan niet vlak voor het slapengaan gaan uitleggen. »
Ik keek haar aan, echt aan. Ze zag er volkomen uitgeput uit. Maar ook… vastberaden.
« Ik dacht… », begon ik, maar hield toen op. « Ik weet niet wat ik dacht. »
Een slapend meisje | Bron: Midjourney
« Je dacht dat ik loog, » zijn glimlach was klein. Verdrietig.
« Nee, lieverd, » zei ik. « Je liegt niet. Je… verbergt alleen iets. »
« Dat klopt, » beaamde ze. « Maar niet wat je dacht. »
Er viel een diepe stilte, het soort stilte dat alleen ontstaat als alles wat nog niet gezegd is, eindelijk op tafel is gekomen.
Close-up van een man die op kantoor zit | Bron: Midjourney
« Je had het me kunnen vertellen, » zei ik, nu kalmer.
« Ik weet het, » haar ogen stralen. « Maar ik had het gevoel dat ik het je wilde geven. Niet uitleggen. Gewoon… geven. »
En toen kwam de waarheid naar boven, puur en compleet tussen ons.
