Ik stond daar alleen, starend naar de verlovingsring die glinsterde in het felle keukenlicht. Minder dan een minuut later begon het bonken, met vuisten die hard en woest op het hout sloegen. Ik deed de deur open en zag zijn moeder me aanstaren, haar ogen vurig.
« Je bent onredelijk! » snauwde ze voordat ik ook maar iets kon zeggen. « Sarah probeert je een toekomst te geven, en jij gooit die weg voor een kind dat toch wel opgroeit en weggaat! »
Oudere vrouw draagt een coltrui | Bron: Pexels
Ik staarde haar verbijsterd en zwijgend aan. Wat een brutaliteit! Mijn dochter, mijn vlees en bloed, werd weggestuurd alsof ze niets meer was dan een tijdelijk ongemak. Mijn kaken klemden zich op elkaar en zonder nog een woord te zeggen, sloeg ik de deur voor haar neus dicht.
Aan de andere kant hoorde ik zijn schelle, gedempte maar woedende stem:
« Hier krijg je spijt van! »
Ik leunde met mijn voorhoofd tegen de deur, ademde zwaar en mijn stem klonk zacht maar zeker.
“Nee,” fluisterde ik tegen mezelf, “het enige waar ik spijt van zou krijgen is dat ik zou blijven.”
Ik kon het niet laten om Sarahs woorden in gedachten te herhalen. Een vader die tijdens de feestdagen op bezoek komt. Alsof Paige een verplichting was die ik in mijn schema kon inpassen. Alsof de plaats van mijn dochter in mijn leven beperkt kon blijven tot een paar weekenden per jaar en een foto op de schoorsteenmantel.
Nee, het was niet eens een vraag. Paige is mijn leven. Dat is ze altijd geweest en dat zal ze altijd blijven. En Sarah, ondanks al haar glimlachen en trouwplannen, had net onthuld wie ze precies was. Het masker was afgevallen en er was geen manier om het weer op te zetten.
Een man die nadenkt | Bron: Pexels
Die avond zat Paige aan de eettafel te kleuren, haar kleine wenkbrauwen gefronst van concentratie. Toen ik binnenkwam, keek ze op, haar gezicht stralend met die glimlach die me altijd weer doet wankelen.
« Hé, pap! Wil je kijken? » Ze hield een tekening van ons tweeën omhoog, stokfiguurtjes, ja, maar onmiskenbaar, ik met mijn bril en zij met haar lange paardenstaart. Boven onze hoofden had ze een groot rood hart getekend.
Mijn keel kneep samen. « Het is prachtig, lieverd. » Ik trok een stoel naar achteren en ging naast haar zitten. « Luister, ik moet je iets belangrijks vertellen. »
Haar potlood bleef midden in de lucht hangen. « Gaat dit over de bruiloft? »
