Ik betrapte mezelf er vaak op dat ik dat moment in gedachten opnieuw afspeelde, elke seconde ontleedde en probeerde zijn daden te begrijpen. Was het jaloezie? Woede? Teleurstelling over een leven dat niet volgens plan was verlopen? De vragen cirkelden als gieren rond en ontleedden mijn gedachten tot ik niets meer overhield dan de kale botten.
Maar naarmate de dagen weken werden, begon een klein deel van mij te genezen. Ik vond troost in de brieven en telefoontjes van vrienden die getuige waren geweest van dat pijnlijke moment, hun steunbetuigingen die me als een warme omhelzing omhulden. Leraren namen contact op, boden me bemoediging en herinnerden me aan de kracht die ze in me zagen. Langzaam begon ik te beseffen dat mijn waarde niet afhankelijk was van iemands goedkeuring – zelfs niet van die van mijn vader.
Op een avond, terwijl ik aan de keukentafel zat en door de studiebrochures bladerde, sprak mijn vader eindelijk. Het was een aarzelende, ongemakkelijke verontschuldiging, gemompeld tussen twee slokjes koffie door. « Ik wilde het niet voor je verpesten, » zei hij, zijn blik op de tafel gericht. « Ik… het werd me gewoon allemaal te veel. »
