Vind je dat middelmatigheid acceptabel is in dit huis? Denk je dat de Thompsons genoegen nemen met minder dan uitmuntendheid? Mijn moeder verscheen in de deuropening, aangetrokken door de commotie. In plaats van me te verdedigen, schudde ze simpelweg haar hoofd. « Je moet beter je best doen, Sophia, » zei ze kil. « Stel je vader niet nog een keer zo teleur. » Die nacht huilde ik stilletjes in mijn kussen, voorzichtig om geen geluid te maken.
Het was niet de fysieke pijn die het meest pijn deed, maar het besef dat mijn moeder me nooit zou beschermen. Op dat moment besefte ik dat ik helemaal alleen thuis was. De controle nam na dat incident geleidelijk toe. Mijn vader begon regelmatig mijn telefoon te checken, mijn sms’jes te lezen en mijn gesprekken te volgen.
Hij installeerde ouderlijk toezicht dat hem waarschuwde voor elke website die ik bezocht. Mijn avondklok was ononderhandelbaar: doordeweeks om 18.00 uur en in het weekend om 20.00 uur, zonder uitzondering. Hij begon mijn vrienden te screenen en verbood me tijd door te brengen met mensen die hij ongeschikt achtte of uit gezinnen kwamen die hij onder onze sociale status achtte.
Een bijzonder vernederend incident vond plaats tijdens een studiegroep bij Olivia thuis. We waren ons aan het voorbereiden op de eindexamens. We zaten met z’n vijven rond haar eettafel, met overal schoolboeken en aantekeningen verspreid. Zonder waarschuwing verscheen mijn vader aan de deur, die de locatie van mijn telefoon had gevolgd. Hij deed niet eens de moeite om sociale contacten te onderhouden en kondigde simpelweg aan dat ik onmiddellijk naar huis moest komen.
Mijn klasgenoten staarden me in ongemakkelijke stilte aan terwijl ik mijn ding zag gloeien van schaamte. « Ik heb je toch gezegd dat je toestemming moest vragen voor alle activiteiten, » zei hij in de auto, zijn knokkels wit op het stuur. « Studiegroepen zijn tijdverspilling. Kinderen roddelen alleen maar en leiden elkaar af, maar pap, wij waren echt aan het studeren. » Juffrouw Peterson gaf ons de opdracht om samen te werken aan het project dat ik probeerde uit te leggen.
« Praat me niet tegen, » snauwde hij. « Je cijfers zijn helemaal jouw verantwoordelijkheid. Ik wil niets horen over groepsprojecten of studiepartners. Je studeert thuis, waar ik je voortgang kan volgen. » Die avond begon ik met mijn geheime dagboek. Ik stal een notitieboekje van school en wrikte voorzichtig een losse plank onder mijn bed los om een schuilplaats te creëren.
In die pagina’s schreef ik alles wat ik niet kon zeggen, liet ik elke pijn, elke angst, elk klein en groot onrecht toe. Het dagboek werd mijn vertrouweling, de enige plek waar ik echt eerlijk kon zijn. Ik schreef over de oneerlijkheid van de regels van mijn ouders, mijn ontsnappingsdromen en steeds gedetailleerdere verslagen van het escalerende misbruik.
