Ik was vriendelijk, maar niet close met de meeste van mijn klasgenoten. Ik ging naar schoolactiviteiten, maar vertrok altijd vroeg met een beleefd excuus. Ik werd onzichtbaar op de meest zichtbare manier mogelijk, door me in het volle zicht te verstoppen. In mijn hoofd construeerde ik uitgebreide fantasieën over vrijheid. Ik stelde me voor dat ik 18 werd en de deur uitliep, zonder ooit nog om te kijken.
Ik droomde van een klein appartement ergens, lawaaierig en levendig, met buren die mijn naam niet kenden en zich niets aantrokken van mijn doen en laten. Ik stelde me een leven voor waarin ik kon spreken zonder elk woord te hoeven overwegen, waar ik luid kon lachen zonder angst, waar ik gewoon kon bestaan zonder constant de emotionele temperatuur van de mensen om me heen in de gaten te houden.
De realiteit die ik kende, zou ingewikkelder zijn. Zelfs terwijl ik droomde van ontsnapping, begreep ik de onzichtbare ketenen die me aan dat huis vastbonden. Financiële afhankelijkheid, een leven vol geconditioneerde angst, en de sluipende stem in mijn hoofd die fluisterde dat mijn ouders misschien wel gelijk hadden over mij. Misschien was ik ondankbaar.
Misschien verdiende ik de behandeling die ik kreeg wel. Misschien zou de buitenwereld er nog erger uitzien. Maar hoop is koppig. Ze groeit op de donkerste plekken en vindt voeding in de kleinste lichtpuntjes. En ondanks alles bleef de hoop in mij flikkeren. Een klein vlammetje dat ik fel beschermde tegen de constante wind, in een poging het te doven.
Ooit, zei ik tegen mezelf, ooit zou ik vrij zijn. Het eerste duidelijke teken dat mijn thuis anders was dan dat van anderen, kwam toen ik 14 was. Ik had het verschil altijd al gevoeld, de onderliggende spanning gevoeld die ons huis doordrong als een giftig gas. Maar die dag kristalliseerde alles. Ik bracht mijn rapport mee naar huis, nerveus, maar stiekem trots.
Alles behalve biologie, waar ik een 8 had gehaald. De leraar was notoir streng en de meeste leerlingen hadden veel lagere cijfers. Ik dacht dat mijn ouders blij zouden zijn, of in ieder geval niet boos. Ik trof mijn vader thuis aan in zijn kantoor, omringd door juridische documenten.
Ik gaf hem het rapport met licht trillende handen en lette aandachtig op zijn gezicht om te zien of zijn uitdrukking veranderde. Hij scande het papier langzaam en zijn gezicht werd donker toen hij een voldoende haalde. Zonder waarschuwing schoot zijn hand naar voren en raakte mijn wang met genoeg kracht om me achteruit te laten struikelen. « Wat is dit? » vroeg hij, terwijl hij het papier voor mijn gezicht schudde.
