Ik stelde me voor dat ik door Greenwich Village liep, opging in de menigte, anoniem werd en eindelijk de vrijheid had om te zijn wie ik maar wilde zijn. Ik deed stiekem onderzoek naar beurzen in de schoolbibliotheek, wetende dat mijn vader nooit vrijwillig zou betalen om me aan zijn greep te onttrekken. Olivia Bennett was mijn enige echte vriendin die flarden van de waarheid over mijn thuisleven kende.
We ontmoetten elkaar in de zevende klas, toen ze nieuw was op onze school, voordat ik volledig had geleerd alles te verbergen. Ze betrapte me op een dag huilend in de badkamer nadat mijn vader mijn kunstproject had weggegooid omdat hij het verspillende onzin vond. Olivia drong nooit aan op details. Ik was er niet klaar voor om te delen, maar ze bood me stilletjes steun, wat me bij zinnen hield. We logeerden zo vaak mogelijk bij haar thuis.
Kleine adempauzes van het normale leven die me hielpen herinneren hoe een gezin eruit kon zien. Haar ouders waren aardige, zachtaardige mensen die respectvol ruzieden en nooit hun stem verhieven, laat staan hun handen. Het contrast met mijn eigen thuis was schril en pijnlijk. Juffrouw Harrison, mijn lerares Engels in de bovenbouw van de middelbare school, was de eerste volwassene die iets in mijn schrijven herkende dat verwees naar mijn verborgen realiteit.
Nadat ze een creatieve schrijfopdracht had gelezen waarin ik mijn situatie subtiel als fictie had verhuld, vroeg ze me om na de les te blijven. « Je hebt een opmerkelijk talent, Sophia, » zei ze met bezorgde ogen. « De emoties in je schrijfwerk voelen heel authentiek. Je weet dat je met me kunt praten als je daar ooit behoefte aan hebt, toch? » Ik knikte maar zei niets. Ik was er nog niet klaar voor om de waarheid hardop te zeggen, maar haar erkenning van mijn talent plantte een zaadje van hoop.
Misschien konden mijn woorden uiteindelijk mijn ontsnappingsroute worden. Ik werd er bedreven in om een publieke persoonlijkheid te creëren die niets van mijn persoonlijke pijn onthulde. Ik glimlachte op de juiste momenten, nam deel aan de juiste buitenschoolse activiteiten en handhaafde precies het niveau van sociale betrokkenheid dat geen argwaan wekte, maar ook niet te veel kritische blikken uitlokte.
