Mijn vader is hier bij mij en mijn broer op zijn bruiloft met de vrouw van wie onze moeder afstamt – hij heeft geen idee hoe verbaasd hij is.
Toen hij er was, was mijn vader in ons huis. Maar alles zal gebeuren als mijn moeder weggaat, dat leven zal worden afgesneden.
Ik verliet ons huis en trok in bij dit meisje – met wie ik mijn moeder maandenlang heb bedrogen.
Mijn moeder heeft ons opgevoed – mijn broer en ik. Hij vocht ervoor om alles heel te houden, met waardigheid, en ik bewonder haar tot op de dag van vandaag. Ze heeft ons nooit tegen hem opgezet, ondanks zijn falen en stilzwijgen.
Jaren later ontvangen we een uitnodiging. Hij gaat trouwen. Met haar. Ik word gesteund.
Ik herinner me nog dat de envelop arriveerde. Mijn broer, die vóór haar bestond, was duidelijk in de war. En ik voel een duidelijke woede, verdriet en ironie. Hij nodigde ons uit alsof er niets was gebeurd.
Als dit allemaal maar een kort voorval was geweest.
Het ergste? Hij schreef met de hand: « Jouw essentie zou universeel voor mij zijn. » Die zin bleef in mijn keel steken. Waar was hij toen ik echt met mijn vader te maken had?
Maar uit nieuwsgierigheid gingen we erheen. We kwamen wel opdagen op die bruiloft, maar niet om hem te feliciteren…
Wat er die dag gebeurde, zal hem nog lang bijblijven.
Toen mijn moeder van uitputting instortte? Toen mijn broer stilletjes huilde in zijn kamer? Hij was er niet. Hij koos voor een ander leven, een andere vrouw, een ander gezin.
Maar met de gebeurtenis – of misschien met de nasleep van die scheiding – besloten we op te treden. In stilte. Mijn moeder houdt niets vast. Ze wilde niets achterlaten.
