Op de dag van de première was alles functioneel. Champagne, glimlachen, eeuwige herinneringen. En hij, onze vader, straalde als een verliefde tiener. Hij kwam op ons af, ontroerd, een beetje verlegen.
de stem van mijn broer te horen. Hij hief zijn glas om een toost uit te brengen. Met kalme stem zei hij:
« Pap, gefeliciteerd. Ik hoop dat je deze keer blijft. » Dat je niet wegloopt als er moeilijkheden ontstaan. Net zoals je je moeder verliet. Net zoals je ons verliet.
Er viel een ijzige stilte in de kamer. De glazen hingen in de lucht. Vader verstijfde, verloren.
Die dag begrepen ze het. Begrijpelijkerwijs zijn er wonden die niet genezen met bubbels en linten. Begrijpelijkerwijs is zijn afwezigheid zichtbaar en laat hij sporen achter die veel dieper zijn dan hij had verwacht.
En ik voelde – voor het eerst – licht.
