Ik ben Daniel, een derdejaarsstudent. Sinds mijn moeder vijf jaar geleden overleed, woont mijn vader alleen op het platteland. Ik dacht dat hij voor altijd single zou blijven en nooit zou hertrouwen. Maar op een late namiddag ging de telefoon.
« Daniel, kom dit weekend naar huis, ik heb je iets belangrijks te vertellen. » De stem van mijn vader was laag, kalm en ongewoon.
Ik voelde me ongemakkelijk. Iets belangrijks? Mijn vader sprak zelden en belde bijna nooit, behalve om naar mijn studie te vragen. Die nacht kon ik geen oog dichtdoen.
Op zaterdagochtend nam ik de lange bus terug naar mijn geboorteplaats. De oude landweg, de rijen bomen, de vervallen daken – alles leek vreemd ver weg. Toen ik de tuin opliep, ging de deur open…
Papa stond daar. Een vrouw stond naast hem. Even verstijfde ik. Mijn blik dwaalde af naar haar buik – rond, onmiskenbaar – die een waarheid verborg die ik niet kon ontkennen. Mijn lippen trilden en mijn borstkas spande zich:
« Nee… dit kan niet… »
De vrouw keek op. En mijn wereld stortte in. Het was Sophia. Sophia – mijn oude middelbareschoolvriendin. Sophia – het meisje dat ik in mijn tienerjaren heimelijk had aanbeden, maar nooit had durven vertellen.
Mijn benen begaven het, mijn hoofd tolde. De aanblik voor me verbrijzelde alles vanbinnen. Vader stapte nerveus naar voren, zijn lippen stikten:
« Zoon… alsjeblieft, laat me het uitleggen… »
Maar ik kon het niet verdragen. Tranen vertroebelden mijn zicht toen ik me omdraaide en rende, de wanhopige kreten van mijn vader achter me negerend.
Ik rende rechtstreeks naar de rivier, waar ik als jongen vliegers opliet en op winderige middagen bij mijn moeder zat. Ik stortte neer op de grond, greep naar mijn hoofd en schreeuwde in de wind. Waarom Sophia? Waarom juist die persoon die mijn stille dromen vulde? En nu stond ze naast mijn vader, met zijn kind in haar armen.
In de schemering vond mijn vader me. Hij ging naast me zitten, zijn stem zwaar van ouderdom en verdriet.
« Daniel, ik weet dat het moeilijk is. Maar ik kan het niet langer verbergen. Ik ben al jaren alleen en voelde me ondraaglijk. Sophia kwam toevallig in mijn leven. We steunden elkaar. Ze geeft om me… en ook om jou. »
Ik sprong overeind en keek in zijn vermoeide ogen, mijn stem brak van de pijn:
« Besef je dat wel? Ik hield van haar! Ze was mijn jeugd, mijn alles! En nu is ze je vrouw. Begrijp je wat dit met me doet?! »
Mijn vader verstijfde, zijn ogen werden rood, maar zijn toon bleef kalm.
« Ik wist het niet. Als ik het had geweten… was alles misschien anders gelopen. Maar Daniel, je moet begrijpen: tienerliefde is slechts een herinnering. Nu hebben Sophia en de baby een gezin nodig. »
Ik lachte bitter. Zijn woorden sneden als een mes door me heen.
De volgende dag kwam Sophia me zoeken. Haar stem trilde, haar ogen zochten de mijne.
« Daniel… het spijt me. Ik weet dat je ooit om me gaf, maar we waren te jong. Ik gaf ook om jou, maar ik had nooit gedacht dat we een toekomst samen zouden hebben. Het leven nam zijn loop en leidde me op de een of andere manier naar je vader. Ik heb je nooit pijn willen doen. »
Ik balde mijn vuisten en kneep mijn keel dicht.
« Je zegt dat je me geen pijn wilde doen, maar toch heb je voor mijn vader gekozen. Weet je hoe ondraaglijk dat is? »
Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze haar armen beschermend om haar gezwollen buik sloeg. Toen ik naar haar keek, voelde ik me verscheurd – woede en medelijden botsten in me. Die avond opende ik de oude la waar mijn moeder haar laatste brief bewaarde. Haar vertrouwde handschrift luidde:
