Verbannen naar tafel 12
Tafel 12 voelde als de uiterste rand van de kamer. Om ons heen zaten vijf andere leraren te wiebelen in hun mooiste outfits. Het tafelkleed was van polyester, niet van zijde.
« Derde klas, toch? » vroeg mevrouw Chen, een wiskundelerares op de middelbare school. « Ik hoorde dat je Leraar van het Jaar bent geworden. »
“Dat heb ik gedaan,” zei ik terwijl ik een glimlach probeerde te creëren.
« Dat is geweldig, » antwoordde ze. We wisten allebei dat « geweldig » niet hetzelfde was als VIP.
Aan de andere kant van de kamer bleef Patricia Jessica voorstellen aan donateurs en bestuursleden. Binnen een kwartier telde ik dat papa Jessica aan twaalf mensen voorstelde. Hij liep twee keer langs onze tafel zonder te stoppen.
Marcus’ telefoon lichtte op. Ik ving een glimp op: BEVESTIGING ONTVANGEN. KLAAR WANNEER JIJ DAT BENT.
« Wat is dat? » fluisterde ik.
« Werk, » zei hij, en zijn ogen zochten de mijne. « Hoe gaat het eigenlijk met je? »
« Het gaat goed », loog ik.
« Nee, dat ben je niet. En dat zou ook niet nodig moeten zijn. »
Vanaf de voorgrond zweefde Patricia’s stem boven de klassieke muziek uit. « Harvard Law, summa cum laude. » Ze lachte lichtjes. « We zijn zo trots. Het vergt een enorme drive om zo snel te stijgen. »
Echte gedrevenheid, alsof 8-jarigen leren lezen geen doorzettingsvermogen is.
De toespraak zonder mijn naam
