De lichten dimden. Papa betrad het podium onder een warm applaus.
« Bedankt voor jullie komst, » zei hij met de stem van een schooldirecteur die altijd een zaal aan het luisteren bracht. Hij bedankte het bestuur, de donateurs en de andere leiders. Toen richtte hij zich tot de familie.
« Ik ben gezegend met een fantastisch gezin, » zei hij, wijzend naar de VIP-tafel. « Mijn prachtige vrouw, Patricia, en ik zijn er bijzonder trots op dat Jessica Morrison hier is. Ze is als mijn eigen kind. »
Zoals die van mij.
Hij prees haar diploma, haar snelle opkomst, de manier waarop ze uitmuntendheid en ambitie belichaamde. Camera’s flitsten. Jessica stond op en zwaaide.
Ik wachtte op mijn naam.
Vervolgens bedankte hij de cateraars.
Mevrouw Chen raakte mijn arm aan. Ik slikte moeizaam.
Marcus’ telefoon trilde. Hij las het bericht en voor het eerst die avond glimlachte hij.
« Wat? » vroeg ik.
« Ik herinner me alleen maar waarom ik met een leraar ben getrouwd, » zei hij. « En waarom dat belangrijker is dan iedereen hier beseft. »
Vervolg op het eerste commentaar👇👇
De aankondiging die mij uitschakelde
