Ik deed mijn mond open om het verkeer uit te leggen, maar Patricia onderbrak me soepel. « Geen excuses nodig. Laten we je een zitplaats geven. »
De plaatskaarten die bepaalden wie er toe deed
We bereikten de VIP-tafel. De naamkaartjes schitterden in het licht als kleine beslissingen. Ik scande één keer, twee keer, een derde keer. Robert Hamilton. Patricia Hamilton. Jessica Morrison. David Chen. Donateurs. Bestuursleden. Nee, Olivia Hamilton .
“Er moet een vergissing zijn gemaakt,” zei ik, terwijl ik probeerde te lachen.
Patricia’s glimlach werd scherper. « Heeft Robert het je niet verteld? We hebben op het laatste moment aanpassingen gedaan. De ruimte is krap. »
Er waren acht stoelen. Zeven kaarten. Eén lege stoel naast Jessica, die haar gemanicuurde hand op de rugleuning legde terwijl ze praatte met David Chen, voorzitter van het bestuur van het onderwijsfonds.
« Maar ik ben zijn dochter, » zei ik zachtjes.
« Natuurlijk, lieverd. Je zit aan tafel 12, » zei Patricia, wijzend naar de achterkant, half verscholen achter een pilaar met de andere leraren. « Jullie zullen zoveel gemeen hebben om over te praten. »
Marcus’ kaken spanden zich aan. « Dit is het afscheidsdiner van haar vader. »
« En we zijn blij dat jullie er allebei zijn, » zei Patricia, terwijl ze zich al omdraaide. « Jessica, lieverd, vertel meneer Chen over je meest recente zaak. »
Jessica keek op, haar glimlach perfect geoefend. « O, Olivia, ik had je niet gezien. Zie je er niet… comfortabel uit? » Haar ogen gleden langs mijn jurk. « Mam vertelde net iedereen over mijn promotie tot senior associate – de jongste in de geschiedenis van het bedrijf. »
Papa kwam dichterbij en trok aan zijn stropdas. « Papa, » vroeg ik, « waarom zit ik niet naast je? »
Hij schraapte zijn keel. « Patricia vond dat Jessica vooraan moest zitten, omwille van het fonds. Ze heeft connecties die kunnen helpen. Je begrijpt het wel. Het zijn zaken. »
Marcus’ telefoon trilde opnieuw. Hij keek even naar het scherm en even dacht ik een tevredenheid op zijn gezicht te zien.
« Kom op, » fluisterde ik. « Laten we gewoon naar tafel 12 gaan. »
