“Ik hou ook van jou, zusje.”
Die avond ging ik met een glimlach naar bed. Mijn jurk lag klaar, mijn familie was om me heen en alles was gereed.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, vol兴奋. Ik rende naar beneden om mijn jurk nog eens te bekijken.
Maar ze was er niet.
De kapstok hing leeg aan de plafondventilator. Mijn hart zonk.
“MAM!” schreeuwde ik. “Mijn jurk—die is weg!”
Voor de zekerheid.
Ze rende de trap af, nog steeds met de krulspelden in haar haar. Ze werd bleek toen ik naar de lege hanger wees.
‘Misschien heeft iemand het verplaatst?’ vroeg ze hoopvol.
Er werd halsoverkop door het hele huis gezocht. Kasten, slaapkamers, de wasruimte – niets. Jake controleerde zelfs de achtertuin.
Iedereen was verward en bezorgd. Iedereen… behalve Stacey.
Ze was al weg. Mama zei dat ze vroeg was vertrokken om een vriendin te bezoeken.
Om te voorkomen dat ik in tranen uitbarstte, koos ik een oude, crèmekleurige galajurk die ik in mijn kast vond. Het voelde niet goed, maar ik had geen keus.
Twee uur later stond ik achter in de kerk, in die wijde jurk, en probeerde ik te glimlachen.
Zodra de muziek begon te spelen, kraakten de kerkdeuren achter me open.
En daar was ze.
Uitsluitend ter illustratie.
Stacey.
Ik draag een trouwjurk.
Ze zag er stralend uit, met het boeket in haar hand, en liep vol zelfvertrouwen door het gangpad alsof het haar eigen plek was.
Ze bereikte het altaar en sprak de verbijsterde gasten toe.
‘Het spijt me,’ zei ze vastberaden. ‘Maar deze dag had van mij moeten zijn.’
Een zucht klonk door de lucht.
“Ik ben tien minuten ouder. Ik had eerst moeten trouwen. Maar Emily… zij krijgt altijd alles. De betere baan, de betere vriend, alle lof.”
Eindelijk vond ik mijn stem terug. “Stacey, wat ben je aan het doen?”
Ze keek me met tranende ogen aan. ‘Ik ben het zat om in jouw schaduw te leven. Ik wilde gewoon gezien worden. Me speciaal voelen.’
Bijvoorbeeld.
Het was doodstil in de kamer totdat moeder opstond van haar stoel.
Ze liep rustig naar het altaar en nam mijn hand.
‘Het is Emily,’ zei ze duidelijk. ‘Haar dag. Haar bruiloft. Stacey, ik hou van je. Maar je zus haar vreugde ontnemen is niet de manier om ons verdriet te verzachten.’
Haar stem brak. ‘Als je gekwetst bent, kom je naar mij toe. Maar je doet je zus geen pijn om je beter te voelen.’
Stacey’s uitdagende gezicht beefde. Ze deed een stap achteruit, haar lippen trilden, en trok zich geruisloos terug naar de achterste bank.
Moeder keek me aan, haar ogen vulden zich met tranen.
Je hebt geen perfecte jurk nodig om een prachtige bruid te zijn. Je hart, je kracht, je liefde voor Mark – dát is wat erdoorheen straalt.
Uitsluitend ter illustratie.
