De week vloog voorbij en al snel was het tijd voor het repetitiediner. Ik had Nathan niets over mijn plan verteld. Ik wilde zijn relatie met zijn ouders niet verstoren.
Toen we het restaurant binnenkwamen, zag ik dat Evelyn en Robert er al waren. Ze keken mij niet aan.
Een vrouw loopt naar de deur van een restaurant | Bron: Midjourney
“Cora! Ik hoorde een bekende stem. Ik draaide me om en zag mijn ouders, William en Margaret, naar ons toe lopen.
« Mam, pap! » Ik omhelsde ze allebei. « Ik ben zo blij dat je kon komen. »
Ik zag dat Evelyn en Robert ons aanstaarden, hun monden lichtjes open. Ik onderdrukte een grijns.
Nathan begroette mijn ouders hartelijk. “Dokter en dokter T-, het is een genoegen om jullie weer te zien.”
Een man steekt zijn hand uit als groet | Bron: Pexels
« Alsjeblieft, Nathan, » zei mijn vader en tikte hem op de schouder. « We hebben het je toch gezegd, het zijn William en Margaret. »
Ik kon de radertjes in de hoofden van Evelyn en Robert bijna zien draaien. Ze begonnen onder elkaar te fluisteren en keken onze kant op.
We liepen met z’n allen naar hen toe aan hun tafeltje en Evelyn zette een nepglimlach op. “Hallo, ik denk niet dat we elkaar eerder hebben ontmoet. Ik ben Evelyn, Nathans moeder, en dit is mijn man, Robert.”
Ik keek ze met een blanco blik aan. “Sorry, ken ik jou?”
Hun gezichten betraden. Robert stotterde, « Maar… wij zijn Nathans ouders. Je herinnert je ons toch wel? »
Een ouder echtpaar aan een restauranttafel | Bron: Pexels
Ik behoud mijn verwarde uitdrukking. “Nathan, lieverd, hebben we je ouders al ontmoet?”
Nathan ziet er verbijsterd uit. « Cora, waar heb je het over? Je hebt ze natuurlijk al eerder ontmoet. »
Evelyns gezicht werd rood. « Cora, het spijt ons echt. We hadden niet door… »
Ik onderbrak haar met een grijns. « Natuurlijk, ik maak een grapje. Ik weet dat je van zulke grappen houdt, toch? »
De stilte die volgde was oorverdovend. Nathan keek verward van de ene naar de andere kant. « Wat is hier aan de hand? »
