Een man in een restaurant kijkt naar beneden | Bron: Pexels
Ik haalde diep adem. « Je ouders deden vorige week in het restaurant alsof ze me niet kenden. Ik dacht dat ik de gunst maar eens zou terugbetalen. »
Nathans ogen worden groot. “Mam, pap, is het waar?”
Robert had de beleefdheid om er beschaamd uit te zien. « Wij…wij wilden geen kwaad doen. »
« Echt ? » Ik trok een wenkbrauw op. « Omdat ik het gevoel had dat het me pijn deed. »
Evelyn deed een stap naar voren. « Cora, we zijn oneerlijk tegen je geweest. Vergeef ons alstublieft. »
Ik keek ze kalm aan. « Dus nu ben ik jouw zoon waard, ook al heb je mijn ouders ontmoet? »
Een vrouw staat in een druk restaurant | Bron: Midjourney
Ze schrokken van mijn woorden. Nathan legde zijn hand op mijn arm. « Cora, wat bedoel je? »
Ik draaide mij naar hem om. « Ze zijn vanaf het begin koud tegen me geweest, Nathan. Ik denk dat ze ervan uitgingen dat ik niet goed genoeg voor je was omdat ik bescheiden leef. »
Het begrip begon op zijn gezicht te dagen. Hij wendt zich tot zijn ouders. « Is dat waar? »
Evelyn wrong haar handen. « We hadden het mis, Cora. We hebben je beoordeeld zonder het hele verhaal te kennen. »
« Het spijt ons enorm », voegde Robert toe. « Wij hopen dat u ons kunt vergeven. »
Een oude man in een restaurant, die er berouwvol uitziet | Bron: Midjourney
Ik haalde diep adem. « Ik waardeer uw excuses, maar vergeet niet dat mijn waarde niet wordt bepaald door mijn familie of mijn beroep. Het is jammer dat u er op deze manier achter bent gekomen. »
Ze knikten, nog steeds ongemakkelijk kijkend. Nathan schudde mijn hand. « Ik had geen idee, Cora. Het spijt me zo. »
Ik heb de gunst terugbetaald. « Het is niet jouw schuld. »
Mijn moeder schraapte haar keel. “Misschien moeten we allemaal gaan zitten en opnieuw beginnen?”
Wij gingen naar onze tafel. Terwijl we gingen zitten, boog Nathan zich naar mij toe. “Dus, ga je ze over je bedrijf vertellen?”
