« Ik heb niet gewerkt sinds Max geboren is. Hoeveel tijd heb ik nog? »
« Drie weken? Ik weet dat het krap is, maar je kunt het. Herinner je je de jurk die je voor Lia’s gala maakte? Iedereen vroeg wie die ontworpen had! »
Ik keek naar Max, die op mijn t-shirt zat te kauwen.
Onze alimentatie werd steeds lager.
Mijn man, Rio, werkte dubbele diensten in de fabriek.
En het was nog steeds niet genoeg.
Misschien helpt dit ons een beetje.
« Wat is je budget voor materialen en arbeid? » Zes jurken op maat maken is geen kleine prestatie.
Maak je er nu geen zorgen over. We zien wel als je klaar bent. Ik beloof te betalen.
« Oké. Ik betaal. »
First Lady Sarah arriveerde donderdag. Lang, mollig en eigenzinnig.
« Ik haat hoge halslijnen, » zei ze toen ze mijn schets zag. « Ik lijk er dan wel een non door. Kun je ze lager maken? »
« Tuurlijk. Vindt u dat goed? »
« Perfect. En ik heb hier en daar een ultrastrakke taille nodig. »
Vrijdag werd de kleine Emma geboren, die precies het tegenovergestelde wilde.
« Deze halslijn is te laag, » zei ze vol walging. « Ik zie er vulgair uit. Kun je hem hoger maken? En een vollere taille. Ik hou niet van strakke kleding. »
« Tuurlijk. We kunnen het bijwerken. »
« Geweldig. En ik wil langere mouwen. » Ik haat mijn armen.
Zaterdag kwam de atletische Jessica met haar eigen lijstje:
« Ik heb een hoge split nodig. Ik wil kunnen dansen zonder me benauwd te voelen. En iets om mijn borst te ondersteunen, alsjeblieft. »
Wij hadden allebei sterke, tegenstrijdige eisen.
« Kun je de rok voller maken bij de heupen? » vroeg Sarah tijdens onze tweede pasbeurt. « Ik voel me enorm in strakke kleding. »
« Ik zie er bleek uit in deze kleur, » klaagde Emma. « Kunnen we het niet in blauw veranderen? »
« Deze stof is smakeloos, » snauwde Jessica. « Het ziet er niet goed uit op foto’s. »
Ik glimlachte.
« Natuurlijk. We hebben alles opgelost. »
Ondertussen huilde Max om de twee uur.
