Ik gaf hem borstvoeding met één hand en stak met de andere hand spelden in hem.
Ik bracht mijn nachten gebogen over de naaimachine door, tot drie uur in de ochtend.
Rio vond mij slapend op de keukentafel, omringd door draden en rommel.
« Je maakt jezelf kapot met dit project, » zei ze op een avond tegen me, met koffie in de hand en een gespannen gezicht. « Wanneer heb je voor het laatst meer dan twee uur geslapen? »
« Ik ben bijna klaar, » fluisterde ik, met spelden in mijn mond.
« Het gezin dat niet eens voor de spullen heeft betaald. Je hebt $400 van ons babyfonds uitgegeven, Amelia. » En ze had gelijk.
Ik kocht zijde, voeringen, kant en alles van hoge kwaliteit.
En Jade bleef maar zeggen: « Ik betaal je binnenkort. »
Twee dagen voor de bruiloft leverde ik zes perfect passende jurken af.
Jade lag op de bank en staarde naar haar telefoon toen ik op de deur klopte.
Ze keek me niet eens aan.
“Laat ze maar in de logeerkamer.”
« Wil je ze niet zien? Ze zijn prachtig. »
« Ik weet zeker dat ze perfect zijn. »
» Voldoende ? «
“Genoeg?” Drie weken, $400, slapeloze nachten… en dat was “genoeg”?
“En de betaling waar we het over hadden…”
Ze keek op en trok een wenkbrauw op.
« Betaling? Welke betaling? »
Je zei dat je de materialen zou vergoeden. En we hebben het niet over mijn naaikosten gehad. Professionele naaisters rekenen daar kosten voor.
Serieus? Natuurlijk was het je huwelijkscadeau! Wat was je van plan me te geven? Een gewone fotolijst uit de winkel? Een blender?
« Ik heb het geld uitgegeven dat bedoeld was voor Max’ winterkleren. Zijn jas past hem niet meer, Jade… »
Doe niet zo dramatisch. Je hebt niet eens een baan. Je bent de hele dag thuis. Ik heb je letterlijk een geweldig project gegeven, zodat je je niet zou vervelen.
Zijn woorden bezorgden mij rillingen over de rug.
“Geweldig project.”
« Je bent de hele dag thuis. »
« Ik heb al weken niet meer dan twee uur achter elkaar geslapen. »
« Welkom bij het moederschap. » Nu moet ik
