« Particuliere beveiliging, » zei ze. « De eigenaar is een heel goede vriend van me. Ik vertrouwde Cheryl er niet op dat ze rustig zou vertrekken. »
Natuurlijk deed ze dat niet. Ik had ook niet verwacht dat Cheryl zomaar stilletjes zou weggaan.
Een man in een zwart pak en stropdas | Bron: Unsplash
Cheryl liep puffend en puffend de trap op, terwijl ze tegen zichzelf mompelde.
“Schuif op,” zei tante Janine tegen hem.
Op een gegeven moment probeerde ze de kamerdeur dicht te slaan, maar de bewaker deed hem weer open en keek in stilte toe hoe ze haar spullen inpakte.
Een vrouw pakt een koffer in | Bron: Pexels
Ik stond in de keuken en klemde me vast aan de rand van het aanrecht. In het diepst van mijn gedachten speelde de herinnering aan mijn vader, die lachte terwijl hij pannenkoeken aan het verbranden was, zich af.
« Ze zijn… knapperig, Ellie, » had hij snuivend door zijn lach heen gezegd. « Ik weet zeker dat ze perfect zijn met slagroom en honing? »
Een pannenkoek in een pan | Bron: Unsplash
Cheryl deed er 47 minuten over om weer beneden te komen, twee overvolle koffers achter zich aan slepend. Haar gezicht was vlekkerig en haar mond stond strak, maar haar ogen waren helder als glas en straalden. Het leek alsof ze tranen had ingehouden die ze niet verdiende te laten.
Ze bleef bij de voordeur staan en draaide zich om, alsof ze iets wilde zeggen. Misschien een verontschuldiging, of een laatste sneer… of iets opgeschreven om zichzelf op te beuren.
Een vrouw houdt haar gezicht vast | Bron: Pexels
Maar dat deed ze niet.
Ze schudde slechts haar hoofd, keek naar beneden en liep als een geest het zonlicht tegemoet. Een van de zwarte SUV’s kwam achter haar aanrijden en sloop als een stille escorte door de straat.
Ik stond in de deuropening en keek haar na. Na een tijdje ging ik naar de keuken.
Tante Janine liep met stille gratie door de keuken om zichzelf twee glazen water in te schenken. Ze gaf me er zonder een woord een, en we gingen aan de eettafel zitten waar ik gewoonlijk mijn huiswerk maakte, terwijl mijn vader soep roerde op het fornuis of probeerde een curry te maken waar mijn moeder dol op was.
Een bord curry | Bron: Unsplash
“Gaat het wel, lieverd?”, vroeg tante Janine.
Ik knikte, maar ik denk dat het meer gewoonte was dan waarheid.
« Dat denk ik wel, » zei ik.
We zaten in de stilte. De koelkast zoemde. Buiten riep een vogel één keer en werd ergens op straat beantwoord.
Een glimlachende oudere vrouw zit aan een tafel | Bron: Pexels
« Weet je, ik mis je moeder echt, Ellie, » zei ze. « Vooral haar pecantaart. Ik heb er lang over nagedacht. Ik ben heel slecht in bakken, maar ik denk dat we hem eens moeten proberen te maken. »
Ik glimlachte.
« Dat kunnen we zeker doen. Papa heeft mama’s receptenboek bewaard. Dat moet in het kastje onder de waterkoker liggen. »
We pakten het receptenboek en begonnen te koken.
Bakingrediënten op het aanrecht | Bron: Unsplash
« Ik heb haar altijd gehaat, » zei tante Janine plotseling. « Ik weet dat het een beladen uitspraak is, Ellie. Maar het is waar. Cheryl… ik was niet op mijn gemak toen ik haar voor het eerst ontmoette. Ze probeerde het zich gemakkelijk te maken in mijn keuken. Maar je vader… ik denk dat hij iets in haar zag wat wij niet zagen. Of misschien wilde hij niet zien wat wij zagen. »
