Ik mengde de eieren door de bloem en knikte langzaam.
« Zo voel ik het ook, » zei ik. « Waarom heeft hij me niets over de trust verteld? »
Twee vrouwen staan in een keuken | Bron: Pexels
Omdat hij wist dat Cheryl zou proberen het te verdraaien. Of te veranderen. Of iets vreselijks te doen. Hij wilde niet dat jij de last zou dragen van het verdedigen van wat al van jou was. En, lieverd, ik denk dat mijn broer dacht dat hij meer tijd met je had. Zijn hartaanval kwam plotseling en heeft hem daarvan beroofd. Hij vertrouwde erop dat ik hem zou beschermen… en jou.
Ik knikte opnieuw.
« Ik had moeten ingrijpen toen Cheryl zich begon te misdragen. Maar dat deed ik niet, Ellie. Ik was ook in rouw. »
« Dank je wel, » fluisterde ik, terwijl ik pecannoten hakte. « Je hebt me gered… je hebt mijn huis gered. »
Gehakte pecannoten op een plank | Bron: Pexels
Tante Janine kwam naar me toe en pakte mijn hand.
« Je zou nooit lang op het land blijven, Ellie. Je bent vernoemd naar mijn moeder, Eleanor. Je bent de kleindochter van de vrouw die haar huis met haar blote handen bouwde en nooit onzin van iemand accepteerde! »
Daarna wachtten we op onze taart. Hij was niet zo lekker als die van mijn moeder, maar hij gaf ons wel de troost die we nodig hadden.
Een pecannotentaart op tafel | Bron: Unsplash
Die nacht sliep ik in mijn oude kamer.
vervolg op de volgende pagina
Ik pakte niet meteen alles uit. De muren vertoonden nog steeds de vervaagde punaisegaatjes van posters die ik jaren geleden had weggehaald, en in de hoeken rook het vaag naar lavendel en stof.
Ik opende de kast en verwachtte half dat alles weg zou zijn, maar daar lag hij… een doos vol jeugdherinneringen die Cheryl nooit van papa had weggegooid.
Een oude doos op een tafel | Bron: Unsplash
Ik dwaalde op blote voeten door het huis, elk gekraak van de vloerplanken verwelkomde me als een oude vriend. In de gang streek ik met mijn vingers langs de lichtschakelaars die mijn vader in zijn slordige handschrift had gemarkeerd.
In hun kamer, zijn kamer, aarzelde ik.
Toen ik binnenkwam, kraakte de deur zachtjes.
Zijn kast zat nog steeds vol. Geruite overhemden, versleten hoodies en het bruine jasje dat hij elke herfst droeg. Ik begroef er onbedoeld mijn gezicht in. Het rook naar cederhout, aftershave, de ochtenden waarop hij neuriede terwijl hij koffie zette.
Kleding hangt in een kast | Bron: Pexels
Ik huilde niet. Ik stond er gewoon en ademde het in.
Later zat ik met gekruiste benen op de vloer van mijn slaapkamer, mijn gitaar op mijn knieën. Het liedje dat ik na de begrafenis had geschreven, kwam langzaam terug, als een soort spiergeheugen.
Ze was niet perfect. Ik ook niet.
Maar de stilte rond het huis leek nu anders. Het huis was niet langer spookachtig. Het was helend. En het was van mij.
Een jonge vrouw staat buiten | Bron: Unsplash
Lees ook: Mijn schoonzus en broer eisten dat ze mijn creditcard mochten gebruiken — Toen ik nee zei, namen ze hem in beslag en kregen ze wat ze verdienden
Dit werk is geïnspireerd op ware gebeurtenissen en mensen, maar is voor creatieve doeleinden gefictionaliseerd. Namen, personages en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het verhaal te verbeteren. Elke gelijkenis met bestaande personen, levend of overleden, of met daadwerkelijke gebeurtenissen is puur toeval en niet de bedoeling van de auteur.
De auteur en uitgever doen geen uitspraken over de nauwkeurigheid van de gebeurtenissen of de weergave van personages en zijn niet verantwoordelijk voor eventuele misinterpretaties. Dit verhaal wordt aangeboden « zoals het is » en alle geuite meningen zijn die van de personages en weerspiegelen niet de mening van de auteur of uitgever.
