Ik stond nog steeds midden in de kamer, omringd door iedereen die fluisterde en duidelijk over me praatte. Op de een of andere manier zagen ze mij als de slechterik in deze situatie. Toen draaide Rey zich gefrustreerd en teleurgesteld naar me om. « Je moet naar huis, » zei hij. « Wat? » vroeg ik waarom. Het leek me idioot dat hij dit zei. Ik kon nauwelijks geloven dat mijn eigen man me zei dat ik moest vertrekken, waar iedereen bij was. « Je hebt genoeg gedaan, » vervolgde hij.
« Je hebt een scène gemaakt, en mijn zus moet kalmeren. Dat kan ze niet doen terwijl jij er nog bent, » voegde hij eraan toe. « Je had haar niet terug moeten slaan. Sterker nog, je had helemaal niets moeten doen, wat ze je ook heeft aangedaan. Je bent ouder dan zij; je zou je volwassener moeten gedragen. »
Ik weet zeker dat hij je niet met opzet een klap wilde geven, maar je hebt de situatie alleen maar erger gemaakt door hem terug te slaan. Je hebt de situatie alleen maar onnodig laten escaleren. Mijn schoonvader kwam tussenbeide en knikte instemmend. « Het is het beste als je weggaat, » beval hij. « Ik werd niet alleen door mijn schoonouders het huis uitgezet, maar ook door mijn eigen man. »
Ik kon niet geloven dat ik volledig de kant van zijn zus had gekozen, hoe oneerlijk ik ook behandeld was. Ik zag het nut van ruzie niet in. Op dat moment pakte ik mijn spullen, belde snel een Uber en ging naar huis. Onderweg kon ik alleen maar denken aan hoe alles zo mis was gegaan dat de nacht zo kon eindigen.
Het enige wat ik deed, was voor mezelf opkomen nadat ik vernederd, geslagen en beledigd was. Het was echt onvergeeflijk. En waarom nam mijn koning-echtgenoot het niet voor me op? Ik bedoel, ik wist dat voor mijn man zijn kleine zusje altijd op de eerste plaats kwam. Toen ik zijn familie bijvoorbeeld voor het eerst ontmoette, was dat tijdens een informele lunch. Ik weet nog dat ik zenuwachtig was, maar gedurende de hele maaltijd besteedde mijn schoonzus haar tijd en energie aan het ondervragen van me over elk detail van mijn leven – mijn opvoeding, mijn opleiding, zelfs mijn baan.
Het voelde niet als een beleefd gesprek, maar meer als een verhoor. Ik weet nog dat ik me verbaasde over zijn bemoeizucht. Voor de duidelijkheid: zowel Rey’s familie als die van mij komen uit vergelijkbare sociaaleconomische milieus, en ik werkte al in de technologie, een vakgebied dat aanzienlijk beter betaalde dan Rey in de reclame.
Toch deed ze, ondanks dit alles, alsof ik niet goed genoeg was voor haar broer. Op een gegeven moment zei ze zelfs ronduit dat Rey een geweldige vangst was en dat ik voorzichtig moest zijn met serieuze relaties. En waar was Rey in al die tijd? Hij zat natuurlijk stil, zonder ook maar één keer iets te zeggen om me te verdedigen.
Hij liet zijn zus gewoon zeggen wat ze zei, zonder haar tegen te spreken, alsof het niet aan hem was om in te grijpen. Na die lunch, toen we alleen waren, vertelde ik Rey hoe boos ik was. Ik legde uit dat het niet eerlijk was dat zijn zus me zo behandelde en, belangrijker nog, dat hij voor me had moeten opkomen. Eerlijkheidshalve bood hij toen zijn excuses aan.
