Hij vertelde me dat hij niet eens had gemerkt hoe zijn zus zich gedroeg en verontschuldigde zich door te zeggen dat ze hem beschermde en het hele gesprek niet had gehoord omdat ze aan iets anders dacht. Hij beloofde me dat hij de volgende keer voor mij zou opkomen, maar na verloop van tijd viel zijn belofte in duigen. Dat deed hij alleen in het begin. Na verloop van tijd liet hij het gewoon los totdat hij weer helemaal zichzelf was.
Dit was echter anders. Ze had nog nooit eerder fysiek contact met me gehad. Toen ik thuiskwam, wachtte ik tot Rey terugkwam zodat we konden praten, misschien zelfs bespreken of er iets nodig was om de chaos van de nacht op te lossen, maar hij kwam niet terug. In plaats daarvan kreeg ik midden in de nacht een voicemail van hem.
Hij vertelde me dat zijn zus nog steeds overstuur was en dat hij, samen met zijn moeder en vader, voor haar zou zorgen. Alsof dat nog niet erg genoeg was, voegde hij eraan toe dat de meeste familieleden van mening waren dat ik ongelijk had. En als zijn zus haar dreigementen om me aan te klagen voor mishandeling en emotionele schade zou waarmaken, zou hij geen andere keuze hebben dan haar te steunen, want zij is zijn familie, en daar liet hij het niet bij.
Hij vertelde me dat ik zijn zus oprecht mijn excuses moest aanbieden, eentje die haar voldoende zou kalmeren om haar ervan te weerhouden haar juridische dreigementen door te zetten. Ik weet dat veel mensen in mijn positie zouden zijn gezwicht, misschien hun excuses zouden hebben aangeboden, hun trots zouden hebben ingenomen en iets zouden hebben toegegeven waar ze niet in geloofden.
Allemaal om de vrede te bewaren of verdere conflicten te vermijden. Maar dat lukte niet. Diep in mijn hart wist ik dat ik niets verkeerd had gedaan. Ja, het morsen van de wijn was een ongelukje geweest, maar ik had me herhaaldelijk verontschuldigd. De klap die ik mijn schoonzus gaf was niet gratuit; het was een reactie op de vernedering, belediging en fysieke mishandeling waar iedereen bij was.
Als iemand zijn excuses had moeten aanbieden, was zij het wel. Ze had me als eerste een klap gegeven. Ze had de situatie geëscaleerd omdat ze er recht op had. Ze wist dat als ze een rechtszaak aanspande, ze geen solide zaak zou hebben.
Haar beweringen over emotionele pijn waren, gezien de omstandigheden, op zijn best voelbaar. Het was duidelijk dat haar dreigementen niets meer waren dan een machtsspel, een manier om me te dwingen haar om vergeving te smeken en haar gekwetste ego te sussen. Maar wat me het meest kwetste, waren niet de daden van mijn schoonzus – haar koning. Tijdens deze beproeving liet ze zien waar haar loyaliteit werkelijk lag: bij haar familie, niet bij mij.
Het feit dat ze zo gemakkelijk zijn kant kon kiezen, zelfs na alles wat ze had doorstaan, sprak boekdelen. Ze vroeg geen moment of het goed met me ging. Ze zocht me niet op en bood geen troost. In plaats daarvan gaf ze me de hele nacht de schuld van alles, alsof ik de enige oorzaak was van de chaos die nacht.
