Het eten, de buren die even langskomen om te kijken hoe het met me gaat en vooral de vreemden op Reddit die me aanmoedigen, helpen me meer dan ik kan zeggen.
En het zijn niet alleen vrouwen; er zijn ook mannen die dingen zeggen als: « Kijk, ik vind mezelf seksistisch, maar wat je schoonvader deed, is iets heel anders. Nu heb ik het gevoel dat ik de grootste kogel van mijn leven heb ontweken, » of, zoals mijn schoonvader het zei, de grootste stenen speer voor de mammoetjacht. Stel je voor dat je je dochter opvoedt met een man die de opvoedingsadviezen van zijn vader ter harte neemt.
Stel je voor dat ik mijn dochter moet uitleggen waarom haar vader denkt dat de pijn van een vrouw luiheid is. Nee, dank je. Dit briefje – of liever gezegd, dit beroemde briefje – is bijna legendarisch. Mijn tante heeft het zelfs als grapje ingelijst en het hangt in mijn gang. Elke keer als ik er langs loop, glimlach ik. Blijkbaar zegt mijn man tegen iedereen die het horen wil dat dit het wreedste is wat iemand hem ooit heeft aangedaan.
Laten we eerlijk zijn: als een sarcastische opmerking het ergste trauma van je leven is, heb je het best makkelijk gehad. Misschien was de opvoeding van je vader toch niet zo slecht. Misschien heeft hij hem zijn hele leven in een glazen kast gehouden. Mijn schoonvader zegt dat ik zijn zoon heb vermoord en zijn mannelijkheid heb vernietigd. Hij realiseert zich niet dat hij het met me eens is, elke keer dat hij zijn mond opendoet. Want als mannelijkheid kan worden vernietigd door de medische beslissingen van een vrouw over haar eigen lichaam, dan was het misschien helemaal geen mannelijkheid.
Beter voor mij. Mijn moeder nam een paar dagen vrij om bij me te blijven en me te helpen met de baby. Ik weet niet wat ik zonder haar had moeten doen. De eerste nachten waren ondraaglijk. Slaapgebrek, hormonen, herstel van de operatie. Maar elke keer dat ik naar mijn dochter keek, voelde ik me geaard. Het was het allemaal waard.
Mijn man zit in een heel moeilijke situatie. Soms smeekt hij me om bij hem terug te komen, soms stuurt hij me vreselijke berichten over hoe ik zijn leven heb verwoest. Hij heeft zich nooit verontschuldigd voor het feit dat hij de kant van zijn vader had gekozen of dat hij me lui noemde. Elke verontschuldiging is verpakt in de woorden: « Het is jouw schuld. »
Haar vader is nog erger. Hij sprak een voicemail in waarin hij zei dat als ik een echte vrouw was, ik zou proberen mijn gezin weer op te bouwen in plaats van het te vernietigen met feministische onzin. Ik heb niet eens geantwoord. Dat is niet eens feministisch. Het ging gewoon om mijn gezondheid en die van mijn kind. Ik denk dat dat voor deze man vanzelfsprekend zou moeten zijn.
En als ze was overleden, nou ja, dat is begrijpelijk, maar ze zou een echte vrouw zijn, geen feminist. Ik snap nog steeds niet hoe ze vrij rond kan lopen. Wettelijk gezien heb ik een echtscheiding aangevraagd. Mijn moeder heeft me in contact gebracht met een familierechtadvocaat. Nu draait het allemaal om de voogdij.
Ik wil hem niet volledig uitsluiten van het leven van onze dochter, maar ik voel me er ongemakkelijk bij dat hij zonder toezicht tijd met haar doorbrengt, wat zijn vaderlijke houding ten opzichte van vrouwen weerspiegelt. Mijn advocaat zei dat de rechtbank doorgaans de voorkeur geeft aan gezamenlijke voogdij, tenzij er een aanzienlijk risico is. Ze voegde er echter aan toe dat het feit dat hij niet bij de geboorte aanwezig was en nu instabiel is, in mijn voordeel zou kunnen werken. We zullen zien.
Emotioneel voel ik een mengeling van opluchting en spijt. Opluchting dat ik mezelf vertrouwde en me niet liet intimideren of mijn gezondheid op het spel zette. Opluchting dat mijn dochter veilig geboren is, maar ook spijt van het huwelijk dat ik dacht te hebben. Ik kan niet stoppen met denken aan onze bruiloft, de beloftes die ze me deed en hoe blij we waren toen we ontdekten dat ik zwanger was.
Ik had er een paar tot ze eindelijk geen driehoek meer vormden, omdat haar vader er zijn eigen mening over had. Deze kaart is behoorlijk beroemd geworden in mijn familie. De helft van ons vindt hem grappig en perfect, de andere helft wreed, maar eerlijk gezegd heb ik er geen spijt van. Het was het enige moment waarop ik me sterker voelde na maanden van onwetendheid en vernedering.
Het herinnerde me eraan dat ik niet hulpeloos ben. Ik heb mezelf en mijn dochter verkozen boven zijn giftige onzin. Mijn dochter is klein maar sterk. Ze heeft duidelijk geen idee wat er aan de hand is, want ze is nog maar een paar dagen oud en weet niets van echtscheiding, gekke schoonfamilie, mensen die denken dat ze rijk zijn, enzovoort.
Ik zal haar daartegen beschermen, want als ze nog geen maand oud is en al de gevolgen van zulke mensen ervaart, dan is ze niet met de beste bedoelingen geboren. Update twee: ik dacht niet dat het leven nog erger kon worden, maar dat zal niet gebeuren. Mijn man en zijn vader zijn…
Dit is het meest dramatische deel van de hele zaak. Laten we het eens hebben over wat een echte man zou doen. Ze gedragen zich heel erg vergelijkbaar met vrouwen.
Van mijn vriendenkring had ik dat wel verwacht, maar van een prehistorische man die op dinosaurussen jaagde door ze kopstoten te geven, denk ik van niet. Mijn aanstaande ex-vrouw en haar vader zagen de hele situatie duidelijk als een spel dat ze met pure vastberadenheid konden winnen. Lees dit niet als je geen spoilers wilt.
Het werd steeds erger. Na mijn eerste update vroeg ik een scheiding aan en eiste ik de voogdij. Ik dacht dat mijn man wel zou kalmeren zodra de advocaten arriveerden, maar in plaats daarvan besloten hij en zijn vader me te bedriegen. Mijn man probeerde voor de rechtbank aan te voeren dat ik hem eenzijdig had uitgesloten van de geboorte en dat dit aantoonde dat ik niet bereid was om co-ouderschap te betrachten.
Haar vader diende zelfs een bizarre schriftelijke verklaring in waarin hij beweerde dat ik mijn zwangerschapsrechten had geschonden door voor de operatie te kiezen. Mijn advocaat weerlegde beide verklaringen botweg. Ze legde de rechter in feite uit dat medische beslissingen bij de patiënt en de arts liggen, niet bij de wettelijke nabestaanden. Belangrijker nog, mijn medisch dossier ondersteunde mijn standpunt volledig.
Ze legde de risico’s, de medische aanbevelingen en het feit dat een keizersnede geen gril was, maar een noodzakelijke voorzorgsmaatregel, duidelijk uit. De rechter leek niet onder de indruk van de argumenten van mijn man. Op een gegeven moment probeerde hij zichzelf af te schilderen als iemand die zijn legitieme rol als gezinshoofd had overschreden. De rechter onderbrak hem en herinnerde hem eraan dat rechtbanken de autoriteit van het gezinshoofd in voogdijzaken niet erkennen.
Ik schaamde me en wilde dat de rechter zich terugtrok zodat een andere rechter de zaak kon behandelen, maar ik weet zeker dat dat niets had veranderd. De baby komt uit mijn lichaam en brengt ons beiden in gevaar. Ik ga me niet met zijn zaken bemoeien terwijl hij de hete chili van zijn vader eet en een uur op het toilet zit. Ondertussen is mijn schoonvader helemaal door het dolle.
Hij belde mijn moeder zo vaak dat we hem op al onze telefoons moesten blokkeren. Hij schreef me een brief waarin hij aankondigde dat hij van plan was de rechten van mijn grootmoeder aan te klagen. Mijn advocaat was dolblij, want niet alleen had hij geen enkele basis voor zijn daden, maar het maakte hem ook alleen maar dominanter. Dat is de kern van de zaak, en het is geen grap. Ondertussen blijkt dat mijn man weer bij zijn ouders is ingetrokken nadat ik hem het huis uit had gezet.
Blijkbaar heeft ze aan het einde van haar zwangerschap ontslag genomen omdat haar vader haar had verteld dat het vernederend was om te werken voor een vrouw die net promotie had gemaakt. Ze discrimineerde me niet alleen op het gebied van gezondheidszorg, maar saboteerde ook onze financiële stabiliteit tijdens mijn zwangerschap.
Ik had geen idee waarom hij me vertelde dat hij thuis werkte. Mijn mond viel open toen ik het hoorde. Hij zat letterlijk videogames te spelen op zijn computer terwijl ik naar de dokter ging, en hij was in zijn eentje bezig met het managen van een risicovolle zwangerschap, omdat hij me had verteld dat de bevalling bijna zou beginnen. Waarschijnlijk een kunstverlossing.
De rechtbank heeft dit uiteraard afgewezen. Tijdens de voogdijzittingen wees mijn advocaat erop dat hij geen vaste verblijfplaats heeft, werkloos is en voorheen de wensen van zijn vader boven het welzijn van zijn vrouw en dochter stelde. Momenteel heeft hij alleen begeleid bezoekrecht. Hij brengt twee uur per week door in een bezoekcentrum.
Hij haat het, en zijn vader wordt duidelijk elke keer aan de kant geschoven, als een verbitterde verzorger. Het personeel van de instelling heeft al gemerkt dat mijn schoonvader zijn bezoeken probeert te onderbreken en moest hem eraan herinneren dat de tijd voor mijn man en kind is, niet voor hem. Ik lieg niet; mijn sarcastische kant, net als iedereen, moest lachen toen ik dat in het rapport las.
Persoonlijk red ik het beter dan ooit. Alleenstaande moeder zijn is niet makkelijk, maar mijn moeder is een ster en ik heb een klein maar sterk netwerk om me heen opgebouwd. Mijn vrienden brengen me eten, buren komen langs om te kijken hoe het met me gaat en bovenal moedigen vreemden op Reddit me aan, wat me meer helpt dan ik kan beschrijven.
En het zijn niet alleen vrouwen; er zijn ook mannen die dingen zeggen als: « Kijk, ik vind mezelf seksistisch, maar wat je schoonvader deed, is iets heel anders. Nu heb ik het gevoel dat ik de grootste kogel van mijn leven heb ontweken, » of, zoals mijn schoonvader het zei, de grootste stenen speer voor de mammoetjacht. Stel je voor dat je je dochter opvoedt met een man die de opvoedingsadviezen van zijn vader ter harte neemt.
Stel je voor dat ik aan mijn dochter probeer uit te leggen waarom
