Eerst dacht ik dat hij een grapje maakte, maar dat was niet zo. Hij belde zijn vader, legde alles uit en kwam toen terug naar me toe, waarbij hij zijn woorden bijna woord voor woord herhaalde. Ik weet tenminste dat die woorden van zijn vader kwamen, niet van hem. Blijkbaar vertelde zijn vader hem dat ik gewoon dramatisch deed, dat vrouwen tegenwoordig lui zijn, dat bevallen pijnlijk en moeilijk hoort te zijn, en dat echte moeders daar niet aan kunnen ontkomen.
Hij zei dat mijn man zich moest herpakken en moest voorkomen dat ik de makkelijkste weg zou kiezen. En mijn man stemde toe. Hij kwam bij me terug en vertelde me dat hij vond dat mijn vader gelijk had, dat een keizersnede onnodig was en dat ik gewoon niet de ontberingen van een vaginale bevalling wilde doorstaan. Hij zei dat vrouwen al sinds mensenheugenis op natuurlijke wijze bevallen, zonder operatie.
Hij zei dat ik moest opknappen. Hij luisterde niet eens naar mij of de dokter; hij herhaalde alleen de woorden van zijn vader. Ik kan niet beschrijven hoe verraden ik me op dat moment voelde. Ik was negen maanden zwanger, ongemakkelijk, uitgeput en bang. Hij noemde me lui. Ik vroeg niet om iets onbenulligs, ik vroeg niet om een vakantie of luxe; ik volgde de instructies van de dokter op voor mijn veiligheid en de veiligheid van ons kind, dat, voor zover ik weet, meer weet dan een holbewoner en zijn holbewonerzoon.
Die nacht lag ik wakker in bed en realiseerde me iets heel moeilijks. Als ik er niet op kon vertrouwen dat mijn man me in zo’n belangrijke kwestie zou steunen, dan kon ik hem helemaal niet vertrouwen. Als hij ervoor koos zijn vader te gehoorzamen in plaats van mij en ons kind te beschermen, wat had het dan voor zin? Dus nam ik een besluit.
De volgende dag belde ik de dokter en bevestigde ik dat het een keizersnede zou worden. Ik vroeg mijn moeder om mijn steun en toeverlaat te zijn. Ik vertelde het ziekenhuispersoneel dat alleen zij binnen mocht komen en vertelde mijn man niets over het schema. Ik vertelde hem niet de geplande datum of tijd van aankomst in het ziekenhuis.
gegenereerde afbeelding
Toen de dag aanbrak, nam mijn moeder me mee. Ik was nerveus, maar ook kalm, wetende dat ik eindelijk in goede handen was. De operatie was succesvol en de artsen en verpleegkundigen waren vriendelijk en professioneel. Mijn dochter werd gezond geboren en haar eerste huil was het mooiste geluid dat ik ooit had gehoord.
Ik huilde ook, deels van opluchting, deels van vreugde. Voor het eerst in maanden had ik het gevoel dat alles goed zou komen. Terwijl ik in de verloskamer lag, met mijn pasgeboren baby in mijn armen, bleef ik maar denken aan mijn man en zijn vader. Ik bedacht hoe de man die onvoorwaardelijk van me had moeten houden, in de meest angstaanjagende en kwetsbare momenten van mijn leven de ouderwetse, macho-onzin van zijn vader boven mij had verkozen, en ik bedacht dat ik hem dat nooit zou vergeven.
En toen kreeg ik het idee voor de kaart. Toen ik klaar was, pakte ik een blanco vel papier en inktte ik het voetje van mijn dochter erop. Ik stempelde het op het papier, haar perfecte voetje, en schreef eronder: « Bedankt dat je van je zoon een eenzame loser hebt gemaakt op zijn 35e. »
Ik stuurde het naar mijn man en schoonvader. Het was mijn afscheid. De reactie was heftig. Mijn man bombardeerde me met boze berichten en eiste dat ik zou weten hoe ik hem zo had kunnen afwijzen. Zijn ouders noemen me een harteloze heks en zeggen dat ik hun gezin heb geruïneerd. Zelfs sommige gemeenschappelijke vrienden vinden dat ik te hard was met de kaart.
Maar mijn moeder zegt dat ik het juiste heb gedaan. Ze zegt dat mijn dochter en ik veilig zijn, en dat is wat telt. Ze zegt dat ik niemand excuses verschuldigd ben voor mijn keuze. Op dit punt is een scheiding onvermijdelijk. Ik kan niet bij iemand blijven die denkt zoals mijn schoonvader of die zoveel invloed op hem zou kunnen hebben. Wat nu? Het kind helemaal kapotmaken. Update.
Ik lig nu een paar dagen in het ziekenhuis en het was mijn moeder die me de kaarten stuurde, als je het zo kunt noemen, uit wraak. Ik zie het als een vrij unieke manier om ze te laten weten dat ik ze had afgesneden. Dus nadat ik de kaart had verstuurd, kwam mijn man toch naar het ziekenhuis. Hij probeerde mijn kamer binnen te komen, maar de verpleegsters stonden erop omdat ik duidelijk had gemaakt dat hij er niet in mocht.
Ik hoorde hem schreeuwen in de gang, met mijn pasgeboren baby in mijn armen. En ik weet nog dat ik dacht hoe gek het was dat hij zo reageerde. Niet als mijn vrouw of kind, maar uit woede dat hij de controle niet had. De beveiliging begeleidde hem uiteindelijk naar buiten. Toen ze me ontsloegen, ging ik met mijn moeder naar huis. Mijn toekomstige ex-man zei dat hij niet thuis op me zou blijven zitten wachten.
