Beter voor mij. Mijn moeder nam een paar dagen vrij om bij me te blijven en te helpen met de baby. Ik weet niet wat ik zonder haar had moeten doen. Die eerste nachten waren ondraaglijk. Slaapgebrek, hormonen, herstellen van een operatie. Maar elke keer dat ik naar mijn dochter keek, voelde ik me geaard. Het was het allemaal waard.
Ondertussen zit mijn man in een heel lastige situatie. Het ene moment smeekt hij me om bij hem terug te komen, het volgende moment stuurt hij me nare berichtjes over hoe ik zijn leven heb verwoest. Hij heeft zich nooit verontschuldigd voor het feit dat hij de kant van zijn vader had gekozen of dat hij me lui noemde. Elke verontschuldiging is verpakt in: « Het is jouw schuld. »
Haar vader is nog erger. Hij heeft een voicemail achtergelaten waarin hij zei dat als ik een echte vrouw was, ik zou proberen het gezin weer op te bouwen, niet te vernietigen met feministische onzin. Ik heb niet eens de moeite genomen om te antwoorden. Dat is niet eens feministisch. Het ging gewoon om mijn gezondheid en die van de baby. Ik denk dat het voor deze man natuurlijk zou moeten zijn.
En als ze zou sterven, nou ja, dat is logisch, maar ze zou een echte vrouw zijn, geen feminist. Ik snap nog steeds niet hoe ze vrij rond kan lopen. Juridisch gezien ben ik begonnen met de scheidingsprocedure. Mijn moeder heeft me in contact gebracht met een familierechtadvocaat. Nu is het belangrijkste de voogdij over de kinderen.
Ik probeer hem niet volledig uit het leven van onze dochter te weren, maar ik voel me er ook ongemakkelijk bij dat hij zonder toezicht tijd met haar doorbrengt, wat zijn vaderlijke opvattingen over vrouwen weerspiegelt. Mijn advocaat zei dat de rechtbank doorgaans gezamenlijke voogdij voorstaat, tenzij er aanzienlijke risico’s zijn, maar ze voegde eraan toe dat het feit dat hij niet bij de geboorte aanwezig was en nu instabiel is, in mijn voordeel zou kunnen werken. We zullen zien.
Emotioneel voel ik een mengeling van opluchting en spijt. Opluchting dat ik mezelf heb vertrouwd en me niet heb laten intimideren en mijn gezondheid niet op het spel heb gezet. Opluchting dat mijn dochter veilig is geboren, maar ook spijt van het huwelijk dat ik dacht te hebben. Ik kan niet stoppen met denken aan onze bruiloft, de beloftes die ze deed, hoe blij we waren toen we ontdekten dat ik zwanger was.
Ik heb er meerdere gehad, totdat het geen driehoek meer was, omdat haar vader er ook een eigen mening over had. Die kaart heeft een zekere bekendheid gekregen in mijn familie. De helft van ons vindt hem grappig en perfect, de andere helft vindt hem wreed, maar eerlijk gezegd heb ik er geen spijt van. Het was het enige moment waarop ik me sterker voelde na maanden van negeren en vernedering.
Het herinnerde me eraan dat ik niet hulpeloos was. Ik koos voor mezelf en mijn dochter boven zijn giftige onzin. Mijn dochter is klein maar sterk. Ze heeft duidelijk geen idee wat er aan de hand is, want ze is nog maar een paar dagen oud en weet niets van echtscheiding, gekke schoonfamilie, mensen die denken dat ze rijk zijn, en dat soort dingen.
Ik ga haar hiertegen beschermen, want als ze nog geen maand oud is en al de gevolgen van dit soort mensen ondervindt, dan is ze niet met de beste bedoelingen ter wereld gekomen. Update twee. Ik dacht niet dat het leven dramatischer kon worden, maar dat is het niet. Mijn man en zijn vader zijn hier het meest dramatisch. Laten we het eens hebben over wat een echte man zou doen. Ze gedragen zich heel erg als vrouwen.
Ik had dit wel verwacht van mijn vriendengroep, maar van een prehistorische man die op dinosaurussen jaagde door kopstoten te geven. Ik denk het niet. Mijn toekomstige ex-vrouw en haar vader hebben duidelijk besloten de hele situatie te behandelen als een spel dat ze met pure vastberadenheid konden winnen. Lees dit niet als je geen spoilers wilt.
Het ging slecht, erger dan slecht. Na mijn eerste update startte ik een rechtszaak voor scheiding en voogdij. Ik dacht dat mijn man wel zou kalmeren zodra de advocaten arriveerden, maar in plaats daarvan besloten hij en zijn vader om vals te spelen. Mijn man probeerde voor de rechter te beargumenteren dat ik hem eenzijdig had uitgesloten van de geboorte en dat dit aantoonde dat ik niet bereid was om co-ouderschap te betrachten.
Haar vader diende zelfs een bizarre schriftelijke verklaring in waarin hij beweerde dat ik de heiligheid van het moederschap schond door voor de operatie te kiezen. Mijn advocaat vernietigde beide verklaringen zonder blikken of blozen. Ze vertelde de rechter in feite dat medische beslissingen aan de patiënt en de arts toebehoorden, niet aan de legitieme nabestaanden. En belangrijker nog, mijn medisch dossier steunde me volledig.
Ze schetsten duidelijk de risico’s, de medische aanbevelingen en het feit dat de keizersnede geen gril was, maar een noodzakelijke voorzorgsmaatregel. De rechter leek niet onder de indruk van het hele betoog van mijn man. Op een gegeven moment probeerde hij zichzelf af te schilderen als iemand die zijn rechtmatige rol als gezinshoofd had overschreden. De rechter onderbrak hem en herinnerde hem eraan dat rechtbanken de autoriteit van het gezinshoofd in zaken over de voogdij over kinderen niet erkennen.
Ik schaamde me en wilde dat de rechter zich terugtrok zodat een andere rechter de zaak kon behandelen, maar ik weet zeker dat het niets had veranderd. Er komt een baby uit mijn lichaam, die ons beiden in gevaar brengt. Ik bemoei me niet met zijn zaken terwijl hij de pittige chili van zijn vader eet en een uur op het toilet zit. Ondertussen wordt mijn schoonvader gek.
Hij belde zo vaak naar mijn moeder dat we hem op al onze telefoons moesten blokkeren. Hij stuurde een brief waarin hij aankondigde dat hij me wilde aanklagen voor mijn grootouderlijk gezag. Mijn advocaat was blij, want naast het feit dat hij geen enkele basis voor zijn actie had, was het enige wat hij ermee bereikte dat hij nog dominanter overkwam. Dat is de clou, en het is geen chili. Ondertussen bleek dat mijn man, sinds ik hem het huis uit had gezet, weer bij zijn ouders was ingetrokken.
Blijkbaar heeft ze aan het einde van haar zwangerschap ontslag genomen omdat haar vader haar had verteld dat werken onder een vrouw die net promotie had gemaakt, vernederend was. Ze benadeelde me niet alleen op het gebied van gezondheidszorg, maar saboteerde ook onze financiële stabiliteit tijdens mijn zwangerschap.
Ik had geen idee waarom hij me vertelde dat hij thuis werkte. Mijn mond viel open toen ik het hoorde. Hij zat letterlijk videogames te spelen op zijn computer terwijl ik naar doktersafspraken ging, en hij moest in zijn eentje een risicovolle zwangerschap managen omdat hij me had verteld dat hij binnenkort zou bevallen. Waarschijnlijk een bevalling met injecties.
De rechtbank weigerde uiteraard. Tijdens de voogdijbesprekingen merkte mijn advocaat op dat hij geen vaste verblijfplaats had, werkloos was en voorheen de wensen van zijn vader boven het welzijn van zijn vrouw en dochter stelde. Momenteel heeft hij alleen nog maar begeleid bezoekrecht. Hij brengt twee uur per week door in een bezoekcentrum.
Hij haat het, en zijn vader zit er duidelijk elke keer naast, als een verbitterde verzorger. Het personeel van de instelling heeft al gemerkt dat mijn schoonvader hem tijdens bezoeken probeert te onderbreken en heeft hem eraan moeten herinneren dat de tijd voor mijn man en kind is, niet voor hem. Ik lieg niet, mijn sarcastische kant moest, net als iedereen, lachen toen ik dat in het rapport las.
Persoonlijk red ik het beter dan ik zou kunnen. Alleenstaande moeder zijn is niet makkelijk, maar mijn moeder is een ster en ik heb een klein maar sterk netwerk om me heen opgebouwd. Mijn vrienden brengen eten, buren komen langs om te kijken hoe het met me gaat, en vooral vreemden op Reddit moedigen me aan, wat me meer helpt dan ik kan beschrijven.
En het zijn niet alleen vrouwen; er zijn mannen die dingen zeggen als: « Kijk, ik vind mezelf seksistisch, maar wat je schoonvader deed, is iets heel anders. Nu heb ik het gevoel dat ik de grootste kogel van mijn leven heb ontweken, » of, in de woorden van mijn schoonvader, de grootste stenen speer voor de mammoetjacht. Stel je voor dat je een dochter opvoedt met een man die de opvoedingsadviezen van zijn vader als heilig beschouwt.
Stel je voor dat je mijn dochter probeert uit te leggen waarom haar vader denkt dat de pijn van een vrouw luiheid is. Nee, dank je. Dat briefje – of liever gezegd, dat beroemde briefje – is bijna legendarisch geworden. Mijn tante heeft er zelfs een ingelijst als grap, en het hangt in mijn hal. Elke keer als ik er langs loop, glimlach ik. Blijkbaar vertelt mijn man iedereen die het horen wil dat het het wreedste is wat iemand hem ooit heeft aangedaan.
Eerlijk gezegd, als een sarcastische opmerking het ergste trauma van je leven is, dan had je het best makkelijk. Misschien was de opvoeding van je vader wel meegevallen. Misschien heeft hij hem zijn hele leven in een glazen kast gehouden. Mijn schoonvader zegt dat ik zijn zoon heb afgeslacht en zijn mannelijkheid heb vernietigd. Hij beseft niet dat hij het elke keer dat hij zijn mond opendoet, met me eens is, want als mannelijkheid kan worden vernietigd door de medische beslissing van een vrouw over haar eigen lichaam, dan was het misschien helemaal geen mannelijkheid.
