Mijn schoonvader had geen pensioen. Twaalf jaar lang heb ik met heel mijn hart voor hem gezorgd. Voordat hij zijn laatste adem uitblies, gaf hij me een gescheurd kussen en fluisterde: « Voor Maria. » Toen ik het opende, stroomden de tranen over mijn wangen…
Ik ben Maria, en op mijn 26e nam ik de rol van schoondochter op me. De familie van mijn man had jaren van ontbering doorgemaakt. Zijn moeder overleed vroeg, waardoor Tatay Ramón alleen achterbleef met de opvoeding van vier kinderen. Hij bracht zijn leven door met het verbouwen van rijst in Nueva Écija, zonder een vast inkomen of overheidssteun.
Toen ik met hem trouwde, hadden de meeste van zijn kinderen al een eigen huis. Slechts weinigen kwamen op bezoek. Zijn dagelijks leven draaide grotendeels om mijn man en mij.
Buren fluisterden vaak:
« Ze is maar haar schoondochter. Waarom dient ze die oude man als een dienstmeisje? »
Maar zo zag ik het niet. Hij was een vader die alles voor zijn kinderen had gegeven. Zich van hem afkeren zou betekenen dat ik de liefde die hij hun had betoond, zou verraden.
Die twaalf jaar waren gevuld met uitputting en stille volharding. Toen mijn man in Manilla werkte, bleef ik achter om voor onze dochter en Tatay Ramón te zorgen, die nauwelijks kon lopen. Ik kookte, waste hem en hield ‘s nachts de wacht.
Op een avond, overweldigd, vertelde ik hem:
“Vader, soms voelt dit allemaal te zwaar voor mij.”
Hij glimlachte zachtjes en greep mijn hand vast.
« Ik weet het, dochter. Daarom bedank ik je elke dag. Zonder jou was ik misschien niet zo ver gekomen. »
